Gestel ek
skryf ’n jagroman Jou doppie is geklink en skuur skouers met die Groot Vyf in
hierdie sub-genre. Dit is my debuut. Ek huur die Kruger Wildtuin vir ’n
langnaweek. Teen ’n aansienlike bedraggie. Nooi al my vrinne en die media. (In
my geval is die een die ander).
Sjampanje en
krokodil-soesji vir ontbyt.
Vuurwerke in
die nag. Olifanttemmers.
In nag ’n
boottrip; ek vreesloos afgeneem op ’n krokodil se rug.
Helikopters
vlieg in met twintig kaste Black Label toe die slordige gaste
die hele voorraad opslurp die eerste aand.
Braaivleis in
die lapa. Perderuiters wat polo speel met ’n sokkerbal.
Ek voer ’n
onderhoud met Karlien van Jaarsveld wat ’n nuwe lied spesiaal net vir my en die
gaste gekomponeer het.
Ek teken my
boekie (bemark deur twee gesiene skrywers met shouts wat gil “Hier het ons 'n nuwe
dawerende stem: iets soos ’n kanonskoot om twaalf in Kaapstad”; “Net eenkeer in
jou lewe kom die jagboek so weergaloos” ...). ’n Tweede druk na die eerste
oplaag van ’n 100 binne ’n ommesientjie.
Ek verskyn op
die voorblad van Weg afgeneem met my mak tier. Op Kwela lag ek
skalks vir die kamera. My safari-pak en kam in die kous ’n berekende kenteken.
Boek van die
maand jubel Sarie. Rooi Rose bemark my roman
in tien aflewerings. Visi neem my af op my plasie. My
huis se ruwe bakstene word ’n nuwe modegier.
“Styl is
alles,” koer ek. “Ek was al immers ’n karakter in Die vark in die pad
en ek glo die lewe skuld jou geen verskoning nie; jý is die vertoning in jou
lewe waar kuns altyd die lewe moet naboots.”
Ek is op die
voorblad van Perspektief & Profiel waarin ’n jong literator my beskou
as “larger than life”. My eerste boekie Die slangvanger het net-net nie
die skoolvoorskryfmark gehaal nie en die tweede Soos ’n paal bo water is deur Huisgenoot
opgeraap.
Die resensies
van Jou doppie is geklink begin die dagbladpers haal. Wie het
daardie vuige resensie geskryf? Og, het ons vergeet om hom te nooi na die
paartie? Gmf, natuurlik jaloers op my Crocodile Dundee-styl waar
elke-woord-tel. Sub-teks is alles, man.
Kom ons stop
die satire vir eers.
Umberto Eco in
sy Faith in Fakes (essays),
gepubliseer in 1986, (dit het al twee herdrukke beleef) skryf oor die moderne
gemeenskap se "Travels in Hyperreality". Die afdruk word so belangrik
dat dit die oorspronklike verdring en die kyker het nie meer ’n behoefte
daaraan nie.
Wat hy skryf
oor die sogenaamde Fortress of Solitude van Lyndon B. Johnson opgerig (deur
homself) in Austin, Texas is op oor-reklame van toepassing. Soeweniers, die
reproduksie van my sy kantoor, die swaard wat hy as geskenk ontvang het van die
Koning van Tailand, doilies met die Amerikaanse vlag as embleem.
In Eco se
woorde: “The ‘completely real’ becomes identified with the ‘completely fake’.
Absolute unreality is offered as real presence” (7).
En dit is van
toepassing op boekbemarking. As ’n oordrewe reklamering van ’n boek nie deur
die boek se intrinsieke gehalte ondersteun of bevestig word nie, skep dit
eerder weerstand.
Dan neem dit ons
terug na die ou spreekwoord: “Skoonheid vergaan, maar deug bly staan.” En boeke
bly op rakke lank nadat die media-lawaai verby is.
© Joan
Hambidge
