Friday, January 26, 2018

Reisjoernaal | Colombië: Deel IX (2018)

Deel IX

In kamer 9 ontwaak ek vroegdag. Nou begin die terugkeer more om 9.15. Vanaand nog op die eiland, dan Bogotá, dan Air France - ...

Dit is vandag onbeskryflik warm. Ek swem vinnig om elf en hardloop terug vir koelte. En daar onder 'n palmboom: 'n manjifieke iguana!

Ek neem drie foto's - soos 'n wafferse celeb laat hy my begaan. 

Met die terugkeer (amper) dink ek na oor:

Drie lughawens

Eldorado International Bogotá / Groot en uitgebreid
José María Córdoba Medillin / Kleiner
Rafael Núñez International Cartagena / Intiem

Dan die bootreis van Cartagena na die eiland.

*

Drie gidse

Gustavo
Luis / Lewis
Sergio

Op die eiland Martin, as helper...

Almal uitstaande gidse en begeleiers wat my ook op afdraaipaadjies neem.

*

Stempels in die paspoort (oud en nuut): 

1999 Swaziland  
2001 Sjina
2002 Japan
2004 Roissy
2004 Engeland / Kuba / USA
2005 Kanada
2006 Nepal / Indië
2006 Zimbabwe / Botswana / Zambië
2006 Thailand
2007 Egipte / Brasilië
2008 Istanbul
2009 Egipte / Zanzibar
2009 Kenia
2010 Korea
2011 Turkye / Roissy (kongres Sorbonne)
2011 Hong Kong / Sjina 
2011 reis-om-aarde
2013 Venesië
2014 Viëtnam
2014 Dubrovnik / Slowenië
2014 / 2015 Argentinië
2015 / 2016 Chili
2016 Wenen
2017 Namibië
2018 Colombië  

Vele gedigte het uit hierdie reise gespruit.

En vele afleggings ...

*

Sosioloë skryf mos oor hoe mense bymekaar uitkom. Soort soek soort. Ek konnekteer aanvanklik met die paartjie uit die VSA; daarna is daar 'n afstand. My ervaring nog altyd van die Yanks: spontaan, gesels lekker - dan afstand. "Let's do lunch" wat beteken: humba!

Maar ek en die Taljaners skiet lekker op. Ruil adresse uit, vertel vir mekaar van ervarings wat saak maak.

Die ses Turkse vroue bly eenkant. Sit en rook op die grasperk en drink laatnag wyn.
Ek hou almal dop - behalwe vir die lekker geselse met die bankier en sy vrou.

Die Duitsers konnekteer met die ander Duitsers.

Zygmunt Bauman, die Poolse sosioloog, praat mos van top-pocket relationships en hoe mense in moderne tye mekaar "gebruik" en aanbeweeg. Liquid love.

Op 'n lughawe of in so 'n resort is jy uitgelewer aan mekaar. Daarna is alles vergete ...

Tog is dit so: die Colombiane is baie vriendelik en al verstaan hulle nie jou taal nie, uiters hulpvaardig. Op die lughawe in Cartagena eet 'n jong kind roomys oorkant my. En die vader bied so ewe vir my van die roomys aan.

*

Middagete is weer vis met slaai en seekat!  Te lekker. (Vir die wis en onwis, neem ek 'n Immodium).  Ek sit weer by die Italiaanse bankier en sy vrou. Belese en berese. Ons het dieselfde film-smaak. Hy is gaande oor Vicky Christina Barcelona, Woody Allen se meesterstuk uit 2008.

Márquez was ook gaande oor Allen se films.

Die aand kuier ons weer. Hy rook 'n sigaar, vertel my van sy lewe in Milaan.

Hy en sy vrou is slank, elegant en baie innemend. Hy doen die meeste praatwerk. Ek vertel vir hom van die Namibwoestyn en hoe dit my geraak het.

Dan gesels ons oor Japan. En hoe verskillende lande konnekteer met mekaar. (Die eiland herinner sterk aan Mosambiek - maar ook aan Saigon!) As daar iets soos intertekstualiteit is, dan beslis ook inter-reistualiteit.

Barthes se Empire of signs en hoe alles tekens word wat jy, as reisiger, met betekenis kan laai.

Die bankier is nie 'n drinker nie, maar drink wel eenkeer 'n Pina Colado op die strand en by die ete 'n bier. Ek beproef die Santa Rita 120 Cabernet Sauvignon tinto uit Chili.

Dit is nou maar so: die Chilene kan poësie skryf en wyn maak.

Vroegaand bed toe ...

More is 'n lang dag. Die reis terug begin: Cartagena, Bogotá, Parys, Johannesburg, Kaapstad.

Om nege moet ons op die boot wees. Genade, ek het per ongeluk my huisapteek in die groot sak gesit. Geen probleem. Die tas word teruggebring en voilà: ek pop 'n Immodium vir die tweeuur lange terugreis.

Die boottrip terug is aaklig. "O magtige oseaan, jy wydgestrekte ..." kom hier aan bod. Die boot val telkens terug op die ater: hard, en dan beweeg ons weer voort ... 

Ek groet die Italianers. Die Amerikaanse vrou groet, die man nie.

Goeie nuus: Air France vergoed my 'n 100 euro's vir die ongerief met die tas. Of 150 euro's se vlugkoepons.

My gids wag geduldig op my. Ek koop T-hempies vir my vriende se kinders en deodorant. In hierdie hitte moet jy altyd vars aantrek en stort.  Op die vlug na Bogotá kom ek my Moses tee met 'n Micky Mouse-speletjie. 'n Mens moet help krane regmaak vir Micky, maar my vingers is helaas te stadig vir die speletjie. Hoe ironies dat hierdie speletjie oor water nou opdoem.

Ons is weer in die Sofitel. Te lekker. Dis nou na 7. Nie te koud nie en beslis 'n aand vir rondslenter in die omgewing.

Ek hoef ook eers more na twee uit te tjekkereer. 

Notas, skribbels elke dag vir my roman Begeerte.

Ongelooflik hoe vinnig 'n mens vergeet. 

Maar reis waaier herinneringe oop na ander lughawens of hawes. Etikette op my koffer was die titel van Ernst van Heerden se reisboek. Ek het reeds 'n digbundel geskryf Visums by verstek. 

My reisverslae sal heet: Reisiger na orals.

Reisverslag

Jdl

In 'n reis-om-die aarde is dit blare
wat ek in 'n dagboek vir jou plak.
Hierna bring ek klippe, daardie stomme
dinge wat soos fossiele alles verklap
van die Ubicación waarin dit geberg word.
In die Museo El Fósil, Villa de Leyva
sien ek die afdruk van 'n reuseslang
grillerig, groter-as-lewensgroot ...
En nou na hierdie reis? Ek presenteer
jou met iets kleins, wat in die herinnering
se argief sal bly voortleef, lank na ons vertrek:
uit die sentrum van my hart, 'n klein astrak. 

Bogotá

© Joan Hambidge