Deel III. Medellín
Nou is ek in Medillín in Botero se stad vir 'n paar dae. Waar Bogotá se klimaat aan Johannesburg herinner, is Medillín (uitgespreek: Medijzien) meer sub-tropies. Ek is vroeg op en kry alles in orde vir die dag.
My gids is betyds. 'n Jong Duitser, Lewis, wat hier woon, en ek vra weer vir 'n besigtiging van die stad. Ons neem die beroemde MetroCable. Die beste manier om die stad te sien vanuit hierdie 'n bespiedende hoogte.
Armoede is armoede. Dit lyk orals op aarde dieselfde. Wasgoed. 'n Skroppende hoender. Kinders wat buite speel. Rook wat draal. Iemand wat krap in 'n vullisblik.
Amper iets soos om 'n gedig-te-skryf-oor-armoede. Asof dit dieselfde tematiek en tegnieke gaan opeis.
Na die druglord Pablo Escobar se dood is dit glo nie meer die gevaarlikste stad op aarde nie.
In die kabelkar is twee jong kinders op pad skool toe. Weens beperkte skoolgeriewe gaan hulle in die middag eers skool toe, terwyl ander kinders in die oggende gaan. Op die een kind se skoot - ek skat haar tien - is 'n plastiek-masjiengeweertjie. Sy het dit glo in die straat opgetel.
"Mense is steeds verslaaf aan geweld hier. Die kinders is gaande oor allerlei komputerspeletjies waarin mense gejag word." Ek is uiteindelik meer besorg oor iets anders.
Nog 'n curve ball het my getref en ek voel soos 'n krieketspeler wat nou 'n draad-harnas moet dra teen al die balle wat kom.
My komputer se screen het vanoggend in allerlei kleure begin baljaar. Asof in 'n mini-beroerte. Dus kan ek net die helfte van 'n boodskap lees ...
Nou net ten dele, maar eendag van aangesig tot aangesig, dink ek.
My gids is onverstoord. Kyk na die komputer en druk hier en daar, skuif die toolbar.
Tydelike oplossing.
Hy stel voor ons moet na 'n komputerwinkel gaan en binne dertig minute (en vele $'s later) het ek 'n nuwe skerm. Nou is dit die ATM, want die man wil net kontant hê. By nommer drie spoeg die masjien die geld uit en ek jubel.
Die tegnikus neem die geld. Tel dit af en gee vir my selfs kleingeld. En voeg grappenderwys by: jy het 'n waarborg vir 'n jaar.
Nou is dit weer Botero. Ek is so verlig dat ek bykans dans van blydskap. Ek gee vir die geduldige bestuurder van ons bussie 'n footjie en neem die Duitse gids na die Herbario, 'n lieflike vegetariese eetplek. (Ek hou maar my ou grappie vir myself: "Is jy vegetaries? Nee, lesbitaries.") Ons eet Risotto met delikate groente. Aspersies veral. En Tofu. Daarna Uber ons terug hotel toe. (Herbario, Medellin - Restaurant Reviews, Phone Number & Photos - TripAdvisor. Besoek 15 Januarie 2018).
In die hotelkamer sien ek 'n nota op die lessenaar.
Dit waarsku: moenie met vreemdelinge praat nie; moenie jou hotel of hotelkamernommer verklap nie; moenie alleen buite stap nie; gebruik die hotel se vervoer; moenie juwele dra nie; moenie jou ID vir iemand gee wat hom voordoen as 'n polisiebeampte nie.
Moenie, moenie, moenie ...
Waarskynlik die na-skokke van hierdie gemeenskap se blootstelling aan geweld.
Motorbomme, druglords wat veg met die polisie ...
Tussendeur lees ek oor Catherine Deneuve se ondertekening van 'n brief waarin sy glo dat die #metoo-groep vryheid van spraak en die agentskap van vroue ondermyn. Ek stem! Hierdie beweging maak van alle seksuele interaksies (en flirtasies) iets boos en dit vergeet dat vroue wel kan nee sê. Inderdaad kap Deneuve terug toe sy gekritiseer word. Niemand praat verkragting goed nie, maar wil jou nou in 'n situasie beland waar jy eers 'n kontrak sal moet teken voor jy 'n bietjie verder gaan?
Oor hierdie ikoon het ek al gedig:
Catherine Deneuve (1943 - )
Catherine Deneuve
hou van mans: haar bio verklap
‘n nag met Francois Truffaut,
‘n avontuur met Roger Vadim,
en ‘n hitsige tydjie met Marcello Mastroianni.
Vir haar is en was daar immer ‘n après lui
of sy nou dans in die donker
of wals met waansin
of die honger begeerte van ‘n lesbiese vampier vertolk:
Je vous aime!
Haar been onnet
opgetrek,
uitgestrek
as alkoholis of slet
dog Absolument fabuleuse.
Agter die skerms onversetlik:
“Susan Sarandon was eenmaal net
as aktrise in my bed.”
Dagvaar ‘n gay-klub in Parys
vernoem na hierdie Mademoiselle Dorléac.
Catherine Deneuve
se naam rym
met soixante-neuf!
En garde
Liewe leser,
vergeef die rime pauvre,
ons is immers almal verlief
op Catherine Deneuve.
(Uit: Lot se vrou)
'n Bietjie speels, 'n bietjie tergerig, hartlam - maar liefde en begeerte (via al die psigoanaliste) gaan dikwels verby die politiek-korrekte optrede. En die ware digkuns boor ook ver vérby die stereotiep.
Gaan kyk maar na die Hartlam-versameling! (Woorde Wat Weeg/ Gerda Taljaard en Deborah Steinmair – Hartlam. Kortverhale oor die liefde, 2017. Besoek 15 Januarie 2018)
Nou gaan ek eers swem in die pragtige swembad van die InterContinental. 'n Mooi hotel met uiters beleefde personeel en 'n uitgebreide brekfis (InterContinental Medellin - Medellin. Besoek 15 Januarie 2018).
Dan weer 'n boodskap van die agent alhier: 'n besoek aan Márquez se geboortehuis kan. Is jy in ja of nee?
Absoluut.
© Joan Hambidge
