© 2009 - 2013 Inferno Operations Ltd
Mise-en-scène
Met die aankoms begin dit liggies te
sneeu. Die reisiger knoop haar jas dig toe sy die boot verlaat om die 100 meter
na die hotel te stap.
Hotel Antigo Trovatore – driester – is die hotelletjie
vir die verblyf van ons reisigers, ’n man en ’n vrou. Gesitueer naby die Hotel
Danieli en naby die San Marco-plein neem die besoeker ’n vaporetto of
boot deur die kanale. ’n Reispas vir €5 (op ’n advertensiebord) gee jou vrye
toegang vir sewe dae.
Scène 1
Acqua alta (vloedwater) word op
die San Marco-plein verwag, en die werkers is besig om stellasies uit te pak
waaroor jy kan stap.
Die eerste dag behels ’n besoek aan die museum op die
plein, ’n staptog tot by die Rialto verby en dan ’n ete in ’n restaurant. Ons dramatis
personae neem ywerig foto’s. Hulle verdwaal nes die karakters in The
Comfort of Strangers (die film van Paul Schrader).
“Ek wil graag na Penny
Guggenheim se huis,” sê sy.
“Wag, ons moet eers na Harry’s Bar, en ’n gondola-vaart
beleef,” sê hy.
“Ek is so bly ek het Peter Ackroyd se studie oor hierdie stad
se geskiedenis voor die tyd gelees en Don’t Look Now weer gesien.”
“En
moet jy juis weer kyk!”
“Ackroyd skryf: ‘It is a city of doubleness, of
reflections within reflections, in every sense.’ ”
Scène 2
In ’n
stegie skaf sy vir €80 ’n Fuji-kamera aan. Die kamera se battery moet gelaai
word en dit sal ongeveer ’n uur duur, beduie die eienaar. In daardie tyd reis
sy en ’n reisgenoot op ’n gondola vir 40?minute. Dis besonder koud, en
die gondeliers roep om die draaie allerlei kodes uit om ’n botsing te verhoed.
Hulle vaar by bakens soos Marco Polo en Casanova se huise verby. Die stad is
skoon – behalwe een agterstegie waar rommel opgestapel lê. Hier ontmoet die
twee gedoemde minnaars uit The Wings of the Dove.
“Het jy opgelet hoe
hard die Venesiaanse mense se gesigte is?” vra sy.
“Ja. En het jy geweet dat
almal wat in hierdie stad werk, deel uitmaak van die toeristebedryf?
”
Daarna
vertrek hulle na die Caffè Florian, die beroemde koffierestaurant op die piazza
San Marco met sy elegante kelners. Hy drink ’n koffie met Amoretto. Sy drink ’n
gewone Americano.
Hulle wandel deur die stad, besoek die paleis. Vir middagete
weer op die San Marco. Sy gaan stap alleen, en hy laat weet per SMS: “By die
tafel neffens sit Dominique Strauss-Kahn. Sy silwer hare blink wederstrewig in
die winterson.
”
Stiekem neem hy ’n foto van DSK en bespreek ’n plek in ’n
Michelin-driester-restaurant. Hulle smul aan eksotiese geregte. Sy eet ’n
speenvarkie met truffels as hoofgereg, hy skaapkotelette. Die kelners verskaf
die beste wyne met gemak.
“Is jy seker jy gaan die hele rekening betaal?
Vaderland! ’n Mens besef eers hier in die vreemde op watter vasteland ons
boer!”
“Moenie jou bekommer nie. Ek betaal graag!” sê hy.
Scène 3
Op
dag drie is ons vrouekarakter alleen, want haar reisgenoot moes vriende in
Verona besoek. Sy kyk na bakens in die stad soos deur Visconti vasgelê in Death
in Venice. Daarna klim sy op die vaporetto en vaar tussen die
verskillende bakens deur. Sy klim af waar die Venesiese Biënnale tweejaarliks
aangebied word. Al die hekke is gesluit, en sy keer terug na die San
Marco-punt.
Die dag is triest, en dit raak koud. Die sonsondergang is
oorrompelend. In die kroegie om die draai van die hotelletjie bestel sy ’n bier
vir €5.50 en keer terug hotel toe waar sy e-pos lees danksy WiFi in die hotel.
Laatnag rook sy ’n sigaret op die stoepie tussen die eerste en die tweede
verdieping. Sy koop water vir €1 by die blikkantien.
Scène 4
© 2013 The Art Institute of Chicago
Nou
vertrek hulle na die bekende eilande: Murano, Burano en Torcello. Hulle beloer
die glasware soos dit goeie toeriste betaam en neem die volgende vaporetto na
Burano, waar die ander reisiger wat hulle by hulle aangesluit het, ’n
oud-Venesiaan, ’n restaurant uit sy jeug onthou, genaamd die Swart Kat. Ná vele
rondswerwinge vind hulle dit en nuttig ’n maal van spaghetti bolognese en
rooiwyn.
“Ek het die Ripasso dal Valpolicella behaaglik en smulryk gevind,” sê
sy.
“Beter as die Barolo?”
“O ja! Dié reis is ’n kulinêre avontuur!”
Daarna
is dit Torcello toe, maar die volgende vaporetto kom eers oor 35 minute,
en die son begin al sak. Dan neem hulle ’n boot wat hulle teen €100 op die
eiland besorg en terugneem Venesië toe. ’n Noot word aan die man oorhandig.
In
die aanskoulike kerk – waar fotografie verbode is – skyn die son laatmiddag
dringend teen die mure. Buite op die stoep vind hulle die blinkgevryfde
bronsbeeld van die pous.
Hulle wandel terug na die boot en drink grappa teen
die koue. Laatmiddag voordat die son suur trek, is hulle terug in die Stad van
Water.
“Wie het gesê ’n mens moet Venesië nie in die winter besoek nie? Die
stad is sjarmant, en die koue is goed vir die siel,” sê sy. Hy knik.
Scène
5
Harry’s Bar (naby die San Marco) wat ontstaan het nadat Harry
Pickering, die jong alkoholis wat elke dag in die Hotel Europa gedrink het,
geld geleen het by meneer Cipriani toe hy “down and out” was. Die geld het hy
met rente teruggegee sodat Cipriani ’n kroeg kon open: Harry’s Bar, in 1931.
Charlie Chaplin, Ernest Hemingway, Truman Capote en Georges Braque het onder
andere hier uitgehang.
Geen bier word hier geskink nie. ’n Bottel Barolo word
bestel.
© WCC, 2012
Die kamera fokus op ’n skryfsel voor haar:
Dorothy Parker
loop ek my vas in haar:
lank terug, ’n ewebeeld
van my,
in hierdie stad
van vergissing
en begoëling.
Koop ’n masker toe
om my
ontreddering
te maskeer.
’n Masker
word ’n gesig,
soos spotspraak
’n gedig verweer.
Hoe broos
hierdie stil herwinning.
Bykans twee dekades later,
ja, teen dusketyd,
haal ek my masker af
en goël met haar woorde:
“die liefde se verdwaaltyd
bly my steeds agtervolg.”
Venesië
Jy het opgemerk dat jy gekom het om die stad se
wonderlike restaurante te besoek. Nou skryf jy ’n gedig. Wat pla jou?”
“Die
stad roep net ’n einde van ’n verhouding op wat ek in die somer beleef het,
weet jy... meer as 20 jaar gelede. Dit vertel ’n mens iets van hoe geheue
werk,” sê sy.
“Dalk hou die stad al die herinneringe geberg.”
Scène 6
Die
fokus verskuif na die Danieli, die beroemde vyfsterhotel, ’n hanetree van San
Marco en die paleis. Die hotel besoek hulle bykans elke dag, omdat die kroeg
tot laat oopbly en gaste 24 uur van die dag kan in- en uitboek.
“Schioppettino
vir jou?” vra hy.
Sy knik.
“Die skaapkotelette vandag was uitstekend, nes die
parmaham!”
“Ek dink hierdie stad se seekosse is ongeëwenaard. Ook die vleis:
die varktjops...”
“Dink jy ons lewe om te eet? Of eet ons om te lewe?” vra hy
speels.
Hulle stap verby die Doge-paleis met sy Gotiese styl. Later in die dag
besoek hulle dié asemsnakkende paleis.
“Oppas vir sakkerollers!” waarsku
hy.
Twee Italiaanse skollies skuifel by hulle verby, maar haar rugsakkie kleef
verbete aan haar rug.
Scène 7
Peggy Guggenheim Museum
Accademia
Bekend om die lieflike
versameling van pre-19de-eeuse kuns. Hulle bekyk Bellini, Carpaccio, Giorgione,
Veronese, Tintoretto en Tiziano se aangrypende werk.
Die museum is onder
rekonstruksie, en verwers in oorpakke is oral doenig.
Die twee reisigers
verdwaal en sukkel om die pad te vind na die huis van die Guggenheim; net om te
ontdek hulle moet terugkeer op dieselfde roete in die reën. Hy dra ’n parka; sy
’n sambreel om die water af te weer.
Hulle vertoef kortliks langs die Canale
Grande in ’n kroeg vir ’n bier.
“Ek is teleurgesteld in die Accademia. Meer
verwag.”
“Toemaar,” sê sy “die Guggenheim in New York was verlede jaar ook
onder rekonstruksie en toe was van die afdelings gesluit vir besoek. Onthou die
imposante skilderye en vergeet wat jy nie kon sien nie. Jy kan dit altyd in ’n
kunsboek tuis weer opsoek,” troos sy.
“Dink jy ’n mens reis eerder om die
gevoel van ’n stad in te drink?”
“O ja. Elke stad het immers ’n
persoonlikheid. Vir my is dit die stad van maskers.
”
Peggy Guggenheim se huis
is ’n vesting vir groot kubistiese, surrealistiese en ekspressionistiese
kuns.
Hulle staan lank voor ’n Jackson Pollock en ’n Max Ernst, laasgenoemde
Guggenheim se eggenoot.
Haar dogter, ook ’n kunstenaar, se werk hang ook hier,
ofskoon dit sleg afsteek teen die groter kunstenaars soos Klee, Picasso,
Braque, Duchamp, Léger, Brancusi, Severini, Balla, Dalí, Magritte, Delaunay,
Kupka, Miró, Picabia, Mondrian, Kandinsky, Van Doesburg, Giacometti, Ernst,
Pollock, Rothko, Calder, Moore en Marini.
Haar lewenskets staan somber
aangeteken teen die muur as ’n vroeë selfdood weens depressie. In die tuin is
’n verskeidenheid beelde, en vele toeriste trotseer die museum.
“Behalwe vir
die wonderlike wyn en uitmuntende kos, sou die reis al die moeite werd gewees
het vir die besoek aan hierdie museum,” merk sy op.
Teen die einde flits dit
op die skerm:
“La Dominante”, “Serenissima”, “Stad van Water”,
“Stad van Maskers”, “Die Drywende Stad”, “Die Stad van Vele
Brûe”. En natuurlik: Shakespeare se Merchant of Venice...
-
Bykomende bron: Venice – Pure City deur Peter Ackroyd (Chatto &
Windus)
Desember 2012
[Hierdie resensie word met vriendelike
vergunning van Die Burger geplaas.]
