I
Ons leef in ‘n tyd waar die woord boelie (of boeliegedrag) ‘n modewoord geword het. Net soos die begrip narsisme. In die tagtigerjare was dit psigopaat. Woord wat ‘n afkeur verwoord van iets wat jou steur.
Wanneer ‘n mens dag- of naweekblaaie lees, is die onrus groot. Moord, geweld, bedrog, leuens en geen wonder die krimi-boekkultuur gedy in hierdie tye nie. Ten minste is daar meestal in hierdie soort verhaal ‘n oplossing. Die moordenaar of skuldige ry aan die pen.
Agatha Christie. Hercule Poirot. Miss Marple. Karakters wat sy geskep het om moord te ontrafel. Dit is uitstekend verfilm en véral Death on the Nile (1978) en Evil under the sun (1982) is vele herkyke werd.
In hierdie twee films vertolk Peter Ustinov die rol van Poirot. Gewigtig en soms parodies. Maar uiters bedrewe in sy soektog na die moordenaar. In Evil under the sun (met Guy Hamilton as regisseur) is dit ‘n terloopse opmerking van die verdagte wat die sleuth onderskat. Hy merk op, wanneer die werkers in die hotelletjie sing, dat indien Guiseppi Verdi nou sou geleef het, was sy naam Joe Green. Patrick Redfern se obiter dictum as Latyn-onderwyser lei tot sy ondergang. Slim vang sy baas, want Poirot begryp méér as wat hy besef.
En dit neem Poirot terug na ‘n ander moord in Engeland. Hy sit natuurlik met die versekeringseis in sy slaapkamer, skuifel af na die hotelletjie se portaal. Tjekkereer die intekenboek. Ons sien die aha-oomblik in sy oë.
En dan later kan hy alles ontbloot. Die voormalige onderwyser het ‘n vrou (sy eie) vermoor. En nou die vrou op die eiland. Sy minnares wat boonop vir sy verblyf betaal het. ‘n Gigolo en geldvraat.
En die vervalste juweel is in die grot gevind. Die regte een in sy pyp.
“Rook asseblief jou pyp,” beveel Poirot. “Jy het dit hele tyd in jou mond, maar rook dit nooit.”
Dan neem Poirot die pyp uit sy mond en skud die verlore juweel uit.
“Sometimes a cigar is just a cigar,” aldus Freud. Nie by Agatha Christie nie; elke teken het sy teiken.
Altyd word die spreekwoordelike pyp gerook deur die skerpsinnige speurder, Poirot. Hy vergelyk die twee handtekeninge: die een op die versekeringseis; die een op die tjek wanneer hy betaal en met sy vrou (Jane Birkin) vertrek.
Paul Ruber is Patrick Redfern (vertolk deur Nicolas Clay). Die moordenaar van Alice Ruber op die North York Moors en Arlena Stuart Marshall (vertolk deur Diana Rigg).
II
Arlena is katterig en emosioneel aaklig. Sy verniel haar effens oorgewig en lomp stiefdogter met kwetsende opmerkings. Oor hoe sy stap en lyk. Beveel haar om bed te gaan wanneer almal partytjie hou. Die kind is eweneens bitsig teenoor Poirot en Rex Brewster.
Arlena en Daphne Castle (Maggie Smith) piets met woorde. Hulle was saam aktrises in New York. Arlena was die blink ster. Daphne nie. Dus jaloesie wat al die getewery voortstu.
“She could always kick higher … and wider …” brom Daphne.
En Rex Brewster (vertolk deur Roddy McDowall) is besig met ‘n ongesolisiteerde biografie oor Arlena waar hy alles gaan ontbloot. Veral haar swart verlede. En Arlena hou nie hiervan nie.
Ná haar dood, kan hy voortgaan. Want soos Poirot ons waarsku: “You can’t libel the dead”.
Almal het ‘n motief. En ‘n alibi. En die vrolike Cole Porter-musiek verhul die donker ondergrond van wreedhede wat afspeel in die hotelletjie op die Adriatiese see. Bedrog rondom ‘n juweel, moord op twee vroue met Poirot wat alles uitrook …
III
Agatha Christie was nie net die meester van die speurverhaal met sterk plotgedrewe verhale nie. Sy het véral mishandeling (abuse) goed begryp.
Christie se verhale werk met wrede optrede as dit wat van jou weerhou word. Dít wat jy behoef het en nooit gekry het nie. Só bekyk, kan ‘n mens – veral wanneer jy na ‘n paar reekse kyk (as reeksverslaafde) - hierdie patroon begin raaksien. Met David Suchet as ‘n skitterende Poirot in die BBC-reeks.
Die huisbediende (verontreg), omdat sy die biologiese kind is van die sterwende huisbaas. En weens die skande van haar bestaan, weggestuur is na ‘n ander land en nou terug is. En nie gaan erf nie.
Of die seun wat sy moeder vermoor het en deur sy vader beskerm is en nou as student wraak neem op sy huismaats.
Of die vrou in die kombuis het die jong vrou vergiftig. Sy is die wraaksugtige tante wat die familie haat.
So volgende keer wanneer die mishandelaar of boelie ‘n skuins opmerking maak (verhul met ‘n sotlike glimlaggie), probeer verstaan waarom hy of sy dit doen. Back to the scene of the crime, by wyse van spreke.
Maar veral: moenie wys dit raak jou nie.
Die vreugde vir die boelie is opgesluit in jou reaksie. Juis omdat boelie terugkeer (onbewustelik) na eie letsels en dit dan op jou uithaal. Uit jaloesie, vrees of sommer net vir die plesier daarvan.
Wetend of onwetend? Bedoeld of onbedoeld?
Woorde is ook wapens, het Hennie Aucamp.
Of eerder saamsing met Arlena en Daphne se vertolking van Cole Porter se: “You’re top!”
You‘re the top!
You‘re the Colosseum
You‘re the top!
You‘re the Louvre Museum
You‘re a melody from a symphony by Strauss
You‘re a Bendel bonnet
A Shakespeare‘s sonnet
You‘re Mickey Mouse
You‘re the Nile
You‘re the Tower of Pisa
You‘re the smile on the Mona Lisa
I‘m a worthless check, a total wreck, a flop
But if, baby, I‘m the bottom, you‘re the top …
En weet dat Daphne later vir Arlena terugkry wanneer sy haar man vertel dat Daphne vir die gigolo betaal het vir sy verblyf.
Altyd in mishandeling (in al sy gedaantes) een wat bo is een wat ondergesit word.
Joan Hambidge
1 September 2024
