Monday, February 4, 2013

Isobel Dixon - A fold in the map (2007)



Isobel Dixon. A fold in the mapJacana Press, 2007. ISBN 978 1 770 095281.

Resensent: Joan Hambidge

Die digkuns van Isobel Dixon word gekenmerk deur ‘n sterk intellektuele beheer. Dit kortwiek egter nie die liriese of emosionele uitinge nie. Haar debuut Weather eye (2001) is tereg bekroon met die Sanlam- en Olive Schreiner-pryse.

Hierdie bundel word gekenmerk deur onder andere nostalgie, wat in die tweede bundel, A fold in the map voortgesit word.

Nou onlangs is Elisabeth Eybers oorlede, ‘n digter wat met die sowel/as-aanslag getipeer van word. Behorende tot die Afrikaanse èn die Nederlandse digkuns. Daar is by Eybers dan selfs sprake van ‘n tussentaal en in aangrypende verse ‘n verlange terug en ‘n gevoelige kartering van die nuwe landskap.

In A fold in the map vind die leser eweneens ‘n spanning tussen die leefwêreld van die huidige (Cambridge) teenoor die herinneringe van ‘n jeug in die Karoo. Die sibaritiese nou teenoor ‘n jeug van besuiniging en beperking. In die dorre jeug ontwikkel die kind dan ‘n enorme verbeelding en is sy as’t ware besig om die innerlike reis te begin soos beskryf in “Foreshadow” (p. 20).

Die gedigte ontstaan dan in die spanning wat geskep word tussen toe / nou, werklikheid / herinnering, ensomeer wat die teorie beklemtoon dat dit wat onder andere verlore raak tussen ‘n teks en sy vertaling, die eintlike teks is. En digter is hier deurgaans besig met ‘n andersoortige vertaling. Sy verduidelik haar kondisie aan lesers in Engeland, terwyl die verlange terug na die plek van herkoms weer praat met lesers tuis. Ons word dan deel van die innerlike odusseia waar ‘n telefoon, die kontak met die land van herkoms, beskryf word as “pain’s propaganda tool” (p. 46). Die eerste afdeling heet “Plenty” en in “Fruit of the land” (p. 7) word nostalgie eweneens geaktiveer as ‘n belangrike stylmiddel om die hede en verlede te sinkopeer.

Met die Bybel as ‘n belangrike bronmiddel vir die skep van beelde.

In “Positano” (p. 25) is daar ‘n versugting dat die ou self afgesterf kan word in ‘n gedig wat ons kan lees as ‘n variasie op die “wish you were here”.

En die gedig speel ook voortreflik in op Mister Ripley se lot.

In die afdeling “Meet my father” word die belewenisse rondom die afsterwe van die vader beleef. Daar is twee foto’s van die vader op die buiteblad: op die eerste een sit die jong kind langs die vader; op die tweede kyk die vader in ‘n tru-spieëltjie waarskynlik afgeneem deur die digter. Die gedig as spieëlteks is ‘n bekende gegewe in die literatuurteorie.

Hiermee dan die dubbelloop-aksie van die gedig: die vader is die objek van verkenning waardeur die spreker haar eie identiteit beskryf en evalueer.

Besoeke aan die hospitaal en ‘n vereenselwiging met die vader se lyding word hier oortuigend en in emotiewe taal weergegee. Die afstand wat vele van die ander verse kenmerk word hier ópgehef in die navigasie van verlies.

Dixon aktiveer dikwels ou Engelse verse en rituele wat die reikwydte van die gedigte vergroot soos in “After grief” (p. 66) en “Tear” (p. 46) met die verwysing na stigmata. Die hele tradisie van die Engelse lykdig en die dekorum wat dit vereis, word dus hier geaktiveer. Selfs Rilke se sonnette vir Orfeus met die waarskuwing dat brood en melk op die tafel die dooies mag aantrek.

In hierdie afdeling word die aftakeling van die vader, met sy eens groot aptyt vir die lewe, beskryf  en in “Struggle” (p. 52) word skip-beelde gebruik wanneer die spreker met die matrone in interaksie tree rondom ‘n besoek: die vader, eens ‘n man van aansien, is nou onder haar bevel. En in die gedig “Singsong” (p. 53) word die besoek as ‘n soort musical aangebied. Deurgaans bly die leser bewus an die impak van hierdie ervaring. Dit is telkens ‘n “fold in the map”, ‘n tegniek om ‘n kaart so te vou dat jy net die gedeeltes oopmaak wat jy benodig. Op dieselfde manier is ‘n gedig ‘n moment, ‘n oomblik waar verskillende roetes in die psige kruis.

In “Kudu Watch” (p. 30) is daar ‘n pynlike slot en waarskynlik sal die digter in komende jare hierdie pyn en woede karteer. Waarskynlik, soos dit dikwels met ouer digters gebeur, sal meer formele vorme verder gekarteer word.

Dis ‘n aangrypende en mooi bundel. 

Net een beswaar: die leser raak, soos by Gabeba Baderoon, ‘n bietjie op vir al die bedankings en loftuitinge. Dit is nie vir ‘n digter nodig om elke leser en meelewer en uitgewer te bedank nie en elke kompliment op die boek af te druk nie. Laat die verse sélf praat. Dit skep dikwels eerder ‘n leesweerstand. En beklemtoon die digter se onsekerhede. En dis onnodig.

[Hierdie resensie word met vriendelike vergunning van Die Volksblad geplaas.]