Trienke Laurie. Sonskyf.
Protea Boekehuis, 2007. ISBN 978 1 86919
1658.
Resensent: Joan
Hambidge
Wanneer ‘n mens
pas herstel het van die onooglike voorblad van Trienke Laurie se Sonskyf, dan tref die openingsvers jou
tussen die oë.
Wat het ons
hier? ‘n Parodie? ‘n Grap?
My bloekom
Saans beuk die
wind die bloekom
en beur hom,
beur hom weg
uit al sy gejeuk
en geneuk
en kwinte en
kwale uit:
‘n gejeuk onder
die oksel,
‘n geneuk in die
kwaste (p. 12)
Die res van die
“gedig” gebruik selfs woorde soos “ferplie en jannetjies”. (“En knepe wat die grondwater help houvas”).
Vir vermaak,
haal erk graag die volgende een aan:
Optelvroue
‘n Skip is
dikwels ‘n drywende hotel:
Aan die boeg
klou vele verstekelinge –
Sebramossels,
krappe – en ook kwalle.
Ja, die kwal lyk
al hoe meer op ‘n hoer,
‘n hoerende
drel, ‘n kwakkerige kwal!
In die Swartsee
vreet uitheemse kwalle
hulle sakke vol
aan plankton
sodat skole
ansjovis uithonger en vrek.
Ongenooid dring
hulle deur die poort,
ongelys die
huurvroue, hierdie wiebelrige pofbroeke,
onwelkom, maar
eis nogtans hul prys.
In
“Ertjiesop”(p. 15) verneem ons:
“Vandag lyk die
see pure snert
dik van dweil wees”.
dik van dweil wees”.
Elke denkbare
sonde van swak dig staan hier: oordrywing,
geen interne spanning, die Groot Gebaar, uitmorsing van gesogte beelde,
uitroepe, soel taalgebruik, dig verby die natuurlike slot, koersloosheid,
ellipse en uitroepe, Hoofletters, retoriek, e.d.m.
Moenie die
banale vergeet nie:
“’n ongeskonde oujongnooi, onbeklad,
ongerad, ongenaai” (p. 68).
Die bundel is ‘n
verleentheid, ‘n groot verleentheid. Veral as ‘n mens in gedagte hou dat sy die
Ingrid Jonker-prys verower het.
Hoekom is
hierdie bundel hoegenaamd gepubliseer?
As jou ma Judy Garland is, gaan jy aan haar gemeet word. Dit het Liza Minnelli op die harde manier geleer. Minnelli het wel baat gevind hierby in haar vertolking in Cabaret, maar daarna was dit afdraande-pad.
As jou pa D.J. Opperman is, soek jy vir moeilikheid om binne dieselfde genre te werk.
Nou ja, die
voorblad – deur die digter self – som dit alreeds op. Per geleentheid het die
uwe hierdie digter Trienke Laurie as die digter van uitroepteken beskryf.
Uitroepteken het vraagteken geword.
Hoe kan ‘n mens so ‘n bundel publiseer?
In “Die duister put” word die titel verklaar.
Met hierdie bundel word ‘n nuwe laagtepunt binne die Afrikaanse digkuns ingelei (ingely?).
Barok-oordaad in
die ergste graad.
“Vandag sien ek ‘n klokkie lê -
‘n klein
koperklokkie”, dig sy oor Francesco die nar.
En ek seg
Trieng, trieng (roomys)lorrie.
[Hierdie
resensie word met vriendelike vergunning van Die Volksblad geplaas.]