Resensent: Joan
Hambidge
Wat ‘n
ongelooflike bundel, wil ‘n mens uitroep. Van die oomblik wat ‘n mens hierdie
pragtige voorblad sien van ‘n man wat afstap op ‘n wandelpad in ‘n Engelse
dorp: aan die een kant ou huise, aan die ander kant nuwe gebou met ‘n rivier
wat die twee skei, wil jy die bundel oopmaak. A book of lives van David Farrell
– met ‘n outydse tikmasjien-skrif op die omslag – is ‘n bundel wat jy letterlik
nie kan neersit nie.
Die digter is ‘n
Londenaar, woonagtig in Kaapstad en die skrywer van The Charlie Manson False
Bay Talking Rock Blues wat in 1974 verskyn het.
Die nuwe bundel
het met my gepraat. Dit is gedigte wat jou in die maag tref: soos ‘n gedig waar
die spreker tob oor die dood van sy hond by die veearts, sy eks raakloop en
weet hoekom hulle ‘n verhouding gehad het, en terselfdertyd weet waarom dit
misluk het.
Dit is gedigte
soos die verse van James Dickey (1923 – 1997), daardie ongelooflike Amerikaanse
digter en die skrywer van Deliverance. Dit draai nie doekies om nie. Dit tref
jou met ‘n skerp aanslag soos in “Borderline, 1979”:
‘They are
mopping up’, the radio says.
Human bodies are
cleaved less carefully
Than chicken
breasts. It’s only a sleepwalk
From the kitchen
sink to the blood bath. (p. 28).
Soos die digter
dan opmerk: “the carving knife’s edge to bright / keenness for some plump thing
to cut” is die beste beskrywing vir die werkswyse in hierdie bundel.
Dan is daar “The
waiting room” wat ‘n siniese blik op die lewe, dood (‘n selfmoord o.a.) en die
einde van ‘n verhouding weergee:
Don’t wait here.
Go out and marry the sun
For there is
nothing to mourn but our silence. (p.
33)
‘n Gedig oor
miet word ‘n klein ars poetica wanneer al die lettertjies soos miet oor die
papier versprei.
Daar is verse
oor die natuur, ‘n spel met die I Ching, en ‘n gevoel van ontnugtering. In ‘n
gedig soos “Worship” verduidelik die spreker – terwyl hy na Gigli se vertolking
van La donne è mobile luister – dat juis omdat die verlede perfek was, is die
ervaring van die hede so somber, so volledig verlore.
In “Second
Person Singular” gee hy ‘n interessante blik op die geskryfde in die gedig se
posisie, naamlik dat hy/sy die gedig mag toe-eien, al word verskillende jy’e in
die aangesprokene verpak.
And so you rise
glowing from the cold coals
Of words to
claim this page as your own (p. 53).
Daar is ‘n
aangrypende lykdig vir Lionel Abrahams (“The Garden of Lionel”) en een oor die
vader (“Burial Ceremony”).
Die afwesige
vader word aangespreek, maar terselfdertyd karteer die spreker die verlies aan
die vader en vertel hy hoe sy lewe as kind verloop het op ‘n ontroerende wyse
wat hy as sý epitaaf beskou.
Teenoor die moeder s’n op die vader se graf in Normandië waar die vader tydens die oorlog gesneuwel het in 1944.
Dit is ‘n gedig wat eweneens vra vir ‘n saam-lees met Johann de Lange se pynlik-eerlike verse oor die verlies aan sy vader waarin die verlies en verdrietige afskeid in vers na vers ónbesweer bly.
A book of lives is ‘n bestekopname van ‘n lewe, verlies en winste, in ‘n handvol sterk, driftige verse.
Die bundel is
opgedra aan Lionel Abrahams en op die agterplat staan hierdie vers:
Forward.
Forward.
If only my slug
would cease
if the endless
wanting would wither
then I who live
in the curl of the shell
would sing to
the end of the shining trail.
En dit spreek
boekdele.
[Hierdie
resensie word met vriendelike vergunning van Die Burger geplaas.]
