Monday, February 25, 2013

Sheila Cussons - Versamelde Gedigte (2006)



Sheila Cussons. Versamelde GedigteTafelberg Uitgewers, 2006ISBN 0 624 04392 4.

Resensent: Joan Hambidge

Dit is nie aldag dat ‘n versamelbundel van ‘n Afrikaanse digter in Afrikaans verskyn nie. Trouens, dit bly ‘n gebeurtenis in enige taal op aarde. Toe Elizabeth Bishop se versameling verskyn het, was daar groot vreugde. Die versameling van Cussons is ‘n belangrike baken in die Afrikaanse digkuns, omdat die grootse bydrae van hierdie digter nou volledig ge-evalueer kan word.

Dit is egter jammer dat hierdie gebeurlikheid met soveel ellende gepaardgaan. Die digter Daniel Hugo het tereg reeds op die groteske spel- en taalfoute gewys. En voordat ‘n mens enigsins wil begin met ‘n her-evaluasie van Cussons se werk, net dit: die suinige Nawoordjie is waar die uwe wil begin.

Wanneer ‘n digter van hierdie formaat saamgebondel word, dan wil ‘n mens ‘n deeglike, oorwoë essay ter hand neem. Dit gebeur helaas nie.

Dit is ‘n spaarse, fletse getjommel wat die digter nie waardig is nie. Boonop weet die ingeligte leser ook dat Johann de Lange die verlore manuskrip by NALN ontdek het toe hy begin werk het aan sy MA-verhandeling oor Cussons. Danksy die hulp van Erika Terblanché is die manuskrip teruggevind – iets wat in alle waarskynlikheid die digter, Cussons moes ontstig het, hierdie verlore boek.

De Lange het verse uit notaboeke oorgeskryf en die bekende krabbelskriffie het sy taak uiters moeilik gemaak. Verder het die digter glo terselfdertyd aan ‘n gedig gewerk in meer as een notaboek, wat sake verder gekompliseer het.

My ergste beswaar is teen die feit dat ons hier ‘n essay wou sien oor die belangrikste motiewe in Cussons se werk met ‘n kort biografiese nota. En soos wat ander teksversorgers doen: presies aantoon wat het nuut bygekom. Edisiewetenskap is tans ‘n ernstige bedryf in die letterkunde en samestellings moet met groot sorg en verantwoording geskied.

Of jy plaas geen essay nie – soos in die versamelbundels van Opperman byvoorbeeld – of jy plaas ‘n ordentlike, uitgebreide verantwoording oor tematiek, motiewe, simboliek en ‘n ordentlike lewenskets. Dit mag dalk as ‘n verrassing kom, maar hierdie versameling gaan onder meer deur studente gelees word.

Waarom is bepaalde keurders gebruik?

Het slegs Botha van die verse getranskribeer of bestaan daar ook bydraes van De Lange?

Ons verneem dat daar aanvanklik besluit is op ‘n volledige restourasie van Cussons se oeuvre (om dit te plaas in die chronologie en konteks soos wat sý dit verkies het), maar volgens gerugte wat die rondte doen, wou die uitgewer nie hieraan byt nie.

Waarom nie? Omdat dit te veel werk sou wees?

Watter nuwe aspekte is presies hier aanwesig? Vertel vir die leser meer.

Dit is onrusbarend dat sowel Amanda Botha as Tafelberg uitgewers in alle tale swyg. Hoekom is daar nie in debat met Daniel Hugo getree nie? Sy resensie het alreeds op 2/10/06 op Litnet verskyn (Sheila Cussons: Versamelde gedigte).

Wat is setfoute? En wat is transkribeerfoute? Of wat is gewoon slordigheid?

Hugo verwys tereg na die grootste probleem wat die leser in die oog staar wanneer die dikke 672 bladsye oopgemaak word: wat kom uit die ongepubliseerde manuskrip Dekade 1943 – 1953 en wat is weggelate gedigte uit die reeds gepubliseerde bundels? En dit, meen ek, is die belangrikste knoop van die bundel. Voor ‘n bundel gepubliseer word, beland daar talle gedigte op die vloer wat jare later tog wel publiseerbaar lyk in ‘n ander konteks.
Ubi? Quis? Quid?

Hugo het beslis gelyk wanneer hy die punt maak dat nie net “bona fide”-navorsers belangstel in die datum van publikasie nie. Alle lesers wat in die ontwikkeling van ‘n digter belangstel, wil dit weet!

Wysigings wat aangebring is bly ‘n raaiskoot. Watter hoofletters, aksente? Waar is ‘n slotreël verander ensomeer. In Daniel Hugo se gevleuelde woorde: “Die belangstellende leser wat nie al Cussons se digbundels besit nie, sal nooit weet wat presies verander is nie. Volgens die reëls van die edisie tegniek is sulke ongegeërgde omgang met variante totaal taboe”.

Hugo kontesteer ook die begrip voltooiing wat Botha aanstip. Wat van die Engelse vertalings wat ‘n nuwe vers beteken?

En ja, die keurders Petra Müller, George Louw en Wium van Zyl se keuse is nie ‘n absolute nie. In ‘n keuse wat Heilna du Plooy, Charles Fryer, ekself saam met T.T. Cloete onderneem het vir ‘n keuse Die baie ryk ure het my attent gemaak op al die probleme rondom keuses.

Die minste wat ‘n mens van Amanda Botha in hierdie stadium verwag is om as Cussons se letterkundige eksekuteur te antwoord op die kanttekeninge en kritiek. Of dan moet die uitgewer tot die stryd toetree. Hulle swye gaan beslis nie sake regstel nie. ‘n Groot digter se nalatenskap is ernstige skade berokken met setfoute, onverantwoorde inlatings/weglatings.

Kom Riana Barnard: speak in the mike! Dit gaan hier nie om ‘n persoonlike aanval of  vendetta nie, maar ‘n belangrike letterkundige probleem.

Dit is immers die digter wat vir ons die volmaakte debuut Plektrum gegee het, die grootse Die swart kombuis, van die grootste religieuse verse soos “Christ of the burnt men” . Die gesprek met Van Wyk Louw wat bly natril, is eweneens belangrik in hierdie bruisende, wonderskone, oorrompelende digterskap. Sheila Cussons is een van my allergunstelingdigters in Afrikaans. Die kans dat daar in ons leeftyd ‘n verantwoordbare versameling met ‘n ordentlike nawoord sal verskyn, is nul.

Die Afrikaans digkuns is alweer onberekenbare skade aangerig.

[Hierdie resensie word met vriendelike vergunning van Die Volksblad geplaas.]