Friday, February 15, 2013

Hennie Aucamp - Dryfhout (2005)



Hennie Aucamp. DryfhoutTafelberg Uitgewers, 2006.  ISBN 0 624 04362 2. 

Resensent: Joan Hambidge

Hennie Aucamp is veral as beoefenaar van die kortkuns bekend in Afrikaans. In hierdie genre het hy ‘n paar uitmuntende en selfs klassieke verhale geskryf en sy bundel Volmink is waarskynlik sy mees bevredigende bundel. As teoretikus oor die kortverhaal, het hy eweneens belangwekkende tekste gelewer.

Die konvensie dat skrywers net tot een genre mag behoort, word gelukkig deur Aucamp as digter afgebreek. Op die hakke van sy vorige bundel Hittegolf verskyn die jongste bundel Dryfhout – met ‘n omslag wat die verliteratuurdheid van die bundel wil beklemtoon.

Daar word aangekondig dat dit veertig verse, d.w.s. nie gedigte nie, bevat waarmee Aucamp dan die leser wil lei na die diskoers wat hy gaan aanbied. Die motto, ‘n volksuitdrukking”, “As jy ‘n dreunvuur wil hê in jou ouderdom, moet jy vroeg al begin sprokkel en brandhout vergader”.

Die digter dus as sprokkelaar, as versamelaar, as opteller, as dief is die deurlopende tema in hierdie bundel. Die digter ‘steel’ uit die kuns en maak daarvan lewe soos die openingsgedig alreeds aandui:

Die roemer, die wyn, die karaf
(by ‘n sewentiende eeuse stillewe)

Uit watter stofbedekte bottel
is dié karaf gevul?
Karaf staan buikig langs ‘n skottel:
sy oesjaar ewiglik verhul.

Van Wyk Louw se “Miskien sal ek die wingerd prys” word dan intertekstueel aangeraak. Die digter wat skep uit die ‘reeds gevormde literatuur’ en daarvan iets nuuts kan maak. By Aucamp is daar die insig dat ‘n mens se lewe kortstondig is. Dat dit as’t ware al is wat jy het.

Hierom is daar ‘n verwondering aan die alledaagse (via ‘n stillewe van Chardin) en die implisiete outeur waarsku ons na die vergeefse soeke van ‘n moraal of subteks. In vele van hierdie gedigte hoor ‘n mens die kabarettis se stem, byvoorbeeld in “T.V.-advertensie” se slot:

Elektronies word ontbloot:
die ware nature morte is dood.

Slotte is sleutels het ‘n groot digter ons gewaarsku en die teoretikus Barbara Herrnstein –Smith maak groot gewag van wat die einde van ‘n gedig alles kan inhou vir die leser.

Die eerste afdeling “Dieper as stilte” word opgevolg met “In kleigeel gedroom” waar die (mitologiese) plaaswêreld van Aucamp se jeug in ‘n gedig opgevang of gestulp word:

In kwynende kleure stap ‘n skemerstoet
hul mitologie en trans tegemoet.

Die skrywer se bewondering vir die San-kultuur word bely in “Holspruit”. Die wete “die son trek water,/dis tyd om te ry” word ‘n metafisiese insig in die gedig “Die óú possie”. Die mitologiese Matjiesfontein en Olive Schreiner se belewenis van hierdie landskap, kom mooi bymekaar uit in ‘n duiwevlug wat op sy beurt Etienne van Heerden se In stede van die liefde oproep. Langenhoven en Meiringspoort ( met die insig dat die natuur die baanbreker is!) het sy pendant in die semi-satiriese “Kolmanskop: ‘n shoot-out” waarin ‘n videoster se gaasrok sleep:

Die son brand ál feller, word ‘n beletsel:
sweet breek ‘n baan deur haar dik blanketsel.

Die “Richertsveld: ‘n bergskap” word raak beskryf as ‘n sandglas wat leeg loop, maar weer gevul word. Die titelgedig “Dryfhout” som ‘n primordiale gegewe op, ‘n bekende aanslag in Aucamp se oeuvre, dat die grootste kuns juis uit die tragiese en die visionêre ontspring. As’t ware die dwarsdradigheid van die lewe soos “Vir vier stemme” dan illustreer.

“Die terracotta krygers” word opgedra aan Hermien Dommisse, daardie voorste teatervrou en in die derde afdeling “Ses eed’le here van weleer” begin met ‘n gedig oor I.D. du Plessis wat die Bo-Kaap en verdringde homoseksuele liefde in sy gedigte besing het.  Die verswyging van die “vreemde liefde” is juis dit wat Du Plessis se gedigte so ontroerend maak en die vraag hier is:

het iemand ooit dié doek brutaal gelig,
en jou winduit gesoen, baldadig en boers?

Twee ander figure wat saam met Du Plessis geplaas word, is Johannes Meintjes en Ernst van Heerden. By Meintjes gaan dit om die enorme verbeelding, terwyl by Van Heerden die “astrak van jou vrees” vooropgestel word.

Arnold Blumer, Duitse vertaler en teaterman, Johan van Rooyen, kunskenner en voormalige redakteur van De Kat, Jan Schutte, radioman, se lof word besing. Persoonlike herinnering en ervaring word gekoppel aan die bydrae van die persoon wat onverwags deur die dood oorval is.

In die afdeling “Waar is die Styx, en waar die obool?”  word verskillende mitologiese figure beskryf soos onder andere Orpheus wat in “Ganumedes (2)” tot die klinkende slot lei:

O waar is die Styx, en waar die obool
wat ‘n seunskind verlos van die Mitiese Skool?

“Die pilaarheilige” – wat al in Tristia beskryf is – word hier debunk, want wanneer hy op die grond staan, is hy nugter  en sien hy net dolmades en stront. En hierom waarskynlik dan die speelse vers “Die Oop gesprek” wat lekker gekskeer met Louw se siening.
Dan werk die verse oor Mishima met die beeld-toepassing-binding kenmerkend van die sonnet.

In “Die knepe en grepe van jag-poëtiek” word die diskoers van seksualiteit ontleed. Die mens as jagter, uitgelewer aan sy eie (wel)lus en die patrone waarvan hy helaas nooit kan ontglip nie. Die verse is ironies genoeg juis nie nostalgies nie, maar eerlik, selfs wreed in die beskrywing van die menslike begeertes wat alleen met ironie getemper kan word.
In die slotafdeling, “Ten besluite” is daar ‘n egte “Shakespeare-sonnet” wat die dreuning van die voorafgaande verse verbreek.

Vir die stipleser is daar vele plesiere te vind in die vorm van die verse. Soms paarrym, soms omarmende rym; soms word die beeld en toepassing fyn uitgewerk wat teruggaan op die teorie van ‘n Renaissance-kenner wat meen Petrarca se sonnette het juis in die oktaaf/sekstet uitgeval ten einde die spanning tussen droom en werklikheid uit te bou. Hierom dalk die spel met verhulling en onthulling in die vers “Kleopatra en Ptolemeus die Veertiende?”

Veral die behendige hantering van die Shakesperiaanse sonnet dwing oneindige bewondering af. Hoekom sou hierdie vorm Aucamp interesseer? Is dit omdat hy – soos Louise Viljoen argumenteer in Die Burger van 3 April (“Gesofistikeerde pret, ook ná eerste lees”) ‘n soort les wil oordra?

Dis al hierdie vrae wat die boek so ‘n leesplesier maak.

[Hierdie resensie word met vriendelike vergunning van Fine Music Radio geplaas.]