Thursday, February 14, 2013

Haidee Kruger - Lush: Poems for Four Voices (2007)



Haidee Kruger. Lush: Poems for Four Voices. Protea Boekehuis, 2007. ISBN 978 1 869 205 1.

Resensent: Joan Hambidge

Die bundel word ‘n “spellbinding debut”genoem op die agterblad in die persoonlike soektog wat verandering, groei, liefde en aanvaarding registreer. Van die verse het hierdie leser al gesien op Litnet en in Literator.

Die bundel bevat vier afdelings: Agnes, Dorothy, Gertrude, Brigid.

Fernando Pessoa het vier personasies geskep wat dit presteer om in verskillende stemme te praat met ‘n unieke aanslag. En hierteen sal elke digter gemeet word.

Hier is duidelik bewys van woord- en beedgevoeligheid by die digter:
…Look –

the sky leaks
a litter of signs (p. 11)

In Agnes se weergawe oor die ervaring van die self, is daar beelde wat sterk intellektueel werk soos:

Hanging by a paradigmatic thread (p. 13) wat vir die leser ‘n kode is dat niks in hierdie bundel op sig- of sintagmatiese waarde geneem moet word. Agter beelde skuil daar ander betekenisse – net soos die skep an die personas waarskynlik iets hiervan vertolk.
Hier word dan ‘n siniese blik gegee op vrouwees:

sugar & spice
& poison & dice

that’s what little girls
are
made of  (p. 17)

By Dorothy word woorde “slippery like avocado pips” beskryf (p. 25) en die oorwegende indruk van die verse word hiermee bevestig: ‘n sterk sintuiglike en woordgevoelige digter. Idees word konkreet verpak in min woorde. Hier is geen swoele aanslag of beeldoordadigheid nie. En dit is alreeds ‘n wins vir die digkuns.

Wanneer die digter ironies raak en taalkonvensies ontgin, imponeer sy hierdie leser:

in pluperfect pixilated pose we
sigh on the dotted line

tuck our britannicas into
our adverbial corsets with

our hermeneutically hoxed hymns (p. 29)

En verskillende aspekte van die vroulike kondisie word ontgin en daar is ‘n handvol uitstaande verse (soos six in die afdeling oor Brigid) en nine (in die afdeling van Dorothy) wat duidelik in gesprek tree met Sylvia Plath se bekende vers aan en oor haar vader. Daar is dus weefwerk – stemme wat soos in ‘n koor saamsing, lamenteer, analiseer en op ‘n intelligente wyse kyk na die implikasies van skryf. Die bundel spreek van ‘n skerp intelligensie.

Die voorblad van Hanli Deysel en Majak Bredell bevat vroulike naakfigure. Dit is dan ‘n bundel – soos Marlise Joubert se Passies en Passasies – wat oor die vroulike syn skryf. In hoofsaaklik gestroopte woorde, behalwe vir die langer prosa-agtige verse. Daar is vele onthoubare beelde en slim toespelings op Derrida se siening van tekstualiteit as ‘n  lykskrif (lykskryf?). Die hele spel met die “obituary” van en deur die self word op bladsy 30 oopgemaak. Dit ontsluit weer ander leesdimensies vir (hierdie) leser.

Soms wil die gedigte buite woorde bestaan, in niksheid – amper buite woorde draal. Die digter handhaaf ‘n goeie beheer tussen denke en emosie. Sy systap die oordadige, bedompige arena so kenmerkend van die debutant.

En daar is slim woordspelings: ons sigh (sug) op die “dotted line”; nie “sign” nie!

[Hierdie resensie word met vriendelike vergunning van Die Volksblad geplaas.]