Wednesday, February 27, 2013

J.M. Coetzee - Slow man (2005)



J.M. Coetzee. Slow man. Secker & Warburg, 2005. ISBN 0 436 20611 0.

Resensent: Joan Hambidge

Slow man is J.M. Coetzee se jongste roman. Coetzee, die tweede Nobelpryswenner in Suid-Afrika, het ookal tweekeer die gesogte Booker-prys verower. Sy roman Disgrace kan waarskynlik steeds as ‘n mylpaal binne die letterkunde gesien word. Coetzee se handtekening as skrywer die spaarse, minimalistiese styl en die ontginning dikwels van grensoorskrydende situasies.  Hierin munt hy uit wanneer hy situasies aan sy leser voorstel waar die óngewone belig word. ‘n Mens dink hier aan die vader se besoek aan sy seun in Master of Petersburg, Lurie se botsing met sy student se kêrel en die afskeidstoneel tussen seun en moeder in Elizabeth Costello.

Hierdie vinjette in sy skryfkuns, en daar is vele, is oomblikke wanneer die vertelling bykans ‘n gelade, poëtiese kwaliteit kry. Die romanskrywer is dan ook soos Bahktin tereg uitgewys het, ‘n skepper van ‘n polifoniese wêreld. Maar één van daardie stemme, veral as dit outentiek is soos die belerende, didaktiese Elizabeth Costello, word ‘n soort metakommentaar op die onderhawige roman en die romankuns in sy geheel.

Slow man is weer eens ‘n verhaal van ‘n mens in ‘n spanningstoestand. (Lurie, soos ons weet, word geskors na ‘n verhouding met ‘n student; in Age of iron word die armoede van ‘n plakkerskamp ‘n nuwe werklikheid vir ‘n Shakespeare-kenner). Paul Rayment se been word geamputeer tydens ‘n fietsongeluk. (Die kenner van die skrywer se nie-fiksionele werk oor fietsry, onthou reise deur die suide van Frankryk en word hier relevant.) Die ervaring op sy liggaam en gees word gekarteer voor die leser wat eers meemaak hoé hy ‘n pedantiese, vet verpleegster se attensies en verkleinering (in die letterlike sin van die woord) minag. Wanneer hy Marijana as oppaster huur, besef hy dat hulle albei ‘n Europese verlede deel. Sy kinderjare was in Frankryk, terwyl sy in Kroasië grootgeword het. (Wil die skrywer dalk hiermee ook ‘n implisiete politieke dimensie inwerk, wonder die leser?) Dan, hora est, verskyn Elizabeth Costello, ‘n karakter en sal ons sê, alter ego, op die toneel. (Wil die skrywer dan hiermee ook ‘n soort meta-fiksionele kwaliteit inwerk? Is dit ‘n kommentaar, dalk kritiek op die postmodernistiese werkswyse waar fiksionele karakters as’t ware ‘n lewe en dimensie van hul eie kry?)

Die leser weet dat hierdie soort truuk onder andere bekend is aan die werk van Julian Barnes wat in Flaubert’s parrot die verskillende aspekte van Flaubert se skryfkuns ondersoek en in sy jongste roman ook aan Arthur Conan Doyle se romankarakters ‘n bykans werklikheidsdimensie toedig.

Die skerpste bydrae van hierdie roman is die gesprekke tussen Costello en Paul Rayment waarin daar vele kodes oor die prikêre spanning tussen werklikheid en fiksie uitgewerk word. Die verhouding tussen Paul en Marijana en haar kinders word ook pynlik helder geskets en daar word snydende kommentaar gelewer op die struktuur van die ‘nuwe’ gesin. Die verhaal van die Jokićs, word geplaas teen die verhaal van‘n man wat met sy moeder trou (p. 66) en aktiveer die Oedipus-verhaal en in hul naam hoor ‘n mens Jokaste. Dus aan die basis van hierdie vertelling lê Koning Oedipus, verblinding en vadermoord en Freud se vele interpretasies van die kind se reaksie op sy ouers. Paul vertel ook aan Costello van sy passie vir ‘n jong assistent en hoe hul interpretasies van ‘n liefdesverhouding verskil het. Hoe een mens vir twee mense kan liefhê en wat gebeur, onvermydelik, wanneer die ontoelaatbare uitgespeel word.

Die hoofkarakter se passie is fotografie en hy verafsku alles wat tweedehands, vals of namaaksel is. Hierom kan hy nie prostese verduur nie. Dus, ook aweregse kommentaar op die skryfkuns dat dit oorspronklik moet wees, maar die (post)moderne skrywer is helaas oorbewus van die onmoontlike opgaaf. Die Freudiaanse stramien lê deur die teks en daar is duidelike verwysing na Freud se Grap-boek en hul verhouding tot die onbewuste (p. 259). (Is Coetzee dalk besig met swart-humor in hierdie roman, wonder hierdie leser? Besig met ‘n soort parodie van die skrywer wat besig moet wees met die hoër, intellektuele spel en eintlik gefassineer is in ‘n soort Balzaciaanse menslike komedie? So gelees, is die roman grimmige kommentaar op die outeur se verblyf in Australië en die nuwe eise wat sy posisie as hoogs-bekroonde aan hom stel. Die skerpsinnige leser sal die motto “Malleus maleficorum” ook so interpreteer.) En wanneer Freud geaktiveer word, is Shakespeare daar, soos Harold Bloom ons herinner: ons moet eerder ‘n Shakespeareaanse analise van Freud maak. Dus is die name van karakters, veral die kinders s’n eg uit Shakespeare wat ook ‘n ander verwysingsveld laat kantel.

Dis ‘n verhaal wat glad en vinnig verloop, maar die intertekste is veelvuldig. Dit is ‘n roman wat die leser terugdwing na Coetzee se meesterstuk, Elizabeth Costello en Disgrace, sodat die spel met eie romans ook ‘n andersoortige leeservaring oplewer.

[Hierdie resensie word met vriendelike vergunning van Die Volksblad geplaas.]