Thursday, February 7, 2013

h. Parker - The Interloper (2008)



h. Parker. The Interloperihilihili press, . ISBN 978 1 920 103 07 1.

Resensent: Joan Hambidge

Die roman vertel die verhaal van ‘n mislukte romanskrywer wat na haar dood ‘n skrywersgroep ontmoet met Olive Schreiner, Katherine Mansfield en die Brontë-susters.
Die roman word tipeer as ‘n interaktiewe roman met ‘n bymekaarplasing van ‘n veelheid van tekste soos essays, kortverhale, herinneringe en wat nog.

In die voorwoord tref ons alreeds ‘n persoon aan met haar tong diep in haar kies en sy verwys na alles wat in verlede verdwyn het: soos ‘n skool wat toegemaak het en ‘n universiteitsdepartement waar sy gewerk het waar die naam verander het. Boonop besef sy dat haar skryfwerk niks tot gevolg gehad het nie: sy het nie pryse gewen nie, nog minder is sy genooi na skrywersfeeste of boekpromosies.

Nog nooit is sy gevra om iets te te teken nie – behalwe verkoopslippies!

Vir hierdie leser is ‘interaktiewe’ romans of roman wat begaan is oor die skryfproses ‘n aangename leeservaring. Op die voorblad is daar ‘n familiefoto: die getroudes staan egter op die agterblad en nie die voorblad waar die leser hul sou verwag nie.

Dieselfde geld die vertelling met sy onverwagse draaie, maar die leser wat belangstel in metafiksie á la Barthelme is hierdie soort wendings presies wat die teks wil wees.

Hierdie soort roman werk altyd met die oog-knip of ‘in’-grappie. Op bladsy 25 verneem ons dat dit ‘work in progress’ is en die teks voorveronderstel o.a. ‘n kennis van Katherine Mansfield se lewe en tekste om die pastichering daarvan te begryp.

Daar is ook ‘n e-pos met aanwysings van wat lesers verwag van ‘n boek: lesers hou nie daarvan om ge-cock-tease te word nie. Maar party van ons hou wel van hierdie soort spel. Die ‘roman’ wat ons lees, is self uitgegee en die skrywende verteller neem die hele proses in oënskou.

Jane Austen word deur Katherine Mansfield beskou as die ‘chic-lit dolly from the Regency Period’ en die roman sit vol van hierdie soort  kostelike opmerkings. Of Mr Foster wat opmerk oor resensente: “One grows accustomed to being praised or blamed, or being advised, but it is unusual to be understood”(p. 169). Plek-plek is die boek myns insiens te selfkoesterend en sou dit by beter redigering of verkorting gebaat het. Maar die konsep is knap en tersydes interessant.

Die roman bevat ‘n uitgebreide verwysing na die Brontës, Charles Dickens, Mansfield, Beatrix Potter en Karel Schoeman se studie oor Olive Schreiner.

Ons vind ook ‘n verduideliking van wat ‘circle dance’ behels. Daar is sterk spirituele onderbou in die teks met verwysings onder andere na karma.

Daar is selfs ‘n resep om seep te maak op bladsy 77 , foto’s, familiebome en verwysings na werklike mense. Die Kaapse leser sal sekere bakens herken en retro-ervarings soos vrye liefde, die ontdekking van die pil en The twist.

Of die roman uiteindelik getipeer kan word as ‘faction’ is die uwe nie so seker van nie.
Lees die boek gerus as jy van selfrefleksiewe prosatekste hou, maar ‘n sterker redigerende hand sou die roman sterker kon maak.

Interloper in die sin van indringer, smokkelaar, onderkruiper ja.

[Hierdie resensie word met vriendelike vergunning van Die Burger geplaas.]