Michael Keaton in Birdman deur Alejandro González Iñárritu (Illus. Peter Strain)
DEEL XII
Nadenke
Die reis terug is lank en swaar. Ek kan gewoon nie slaap nie; waarskynlik omdat die binne-horlosie van liggaam deurmekaar geskommel is van die tydsverskille. Ek luister musiek op my vlug. Onder andere na die melancholiese Simfonie nommer 5 van Tsjaikofski (tweede beweging). (Hierdie musiek is op die klankbaan van die film Birdman (Besoek 18 Januarie 2015).
Die tuiskoms verloop glad. My tasse staan vir dae oop en onuitgepak.
Ek kyk na 'n paar foto's wat ek geneem het en probeer 'n storie saamstel.
'n Foto by Borges se tafel.
'n Foto met oorfone.
'n Foto met sonbril langs die swembad in Iguasso.
Die Iguasso-valle.
Die obelisk in Buenos Aires.
'n Boom buite Buenos Aires.
In die Lonely planet staan daar: "Sexy, alive and supremely confident, this beautiful city gets under your skin. Like Europe with a melancholic twist ..." (Buenos Aires, Argentina - Lonely Planet. Besoek 18 Januarie 2015)
Wie het hierdie wyse woorde geskryf? Want dit is presies hoe ek dit stad sou opsom.
Die hoogtepunte was uiteraard die Iguasso-valle en die besondere Andes-gebergtes in Mendoza. En ek wat luister en opneem op 'n oopbustoer in Buenos Aires om elke belangrike gebou of mylpaal te probeer karteer, soos die obelisk.
En elke dag swem om die hitte te besweer of kyk na die enorme bome in hierdie stad.
En die besoek aan die kafee waar Borges, die groot skrywer van hierdie stad, dikwels vertoef het.
Reeds het ek hierdie ervaring gehad tydens my eerste besoek aan Suid-Amerika:
Afskeid
Daar is sekere stede (soos geliefdes) wat mens moeilik verlaat.
Deur hulle word mens geteister deur ‘n vlugvertraging
van herinnering of verlies aan jou enigste paspoort
tot nuwe ervarings liefde of ‘n belangrike afspraak.
Daar is sekere stede (soos geliefdes) wat mens swaar verlaat.
Oor hulle draai die vliegtuig vir oulaas te lank
vir ‘n panoramiese blik of keer selfs terug weens die weer
van hul veranderende emosies – net om mens wéér in die steek te laat.
Daar is sekere stede (soos geliefdes) wat mens nooit verlaat
weens willoosheid, herinneringe of ‘n onverwagse coup d’etat.
Montevideo
(Verdraaide raaisels, 1990).
En nou:
Buenos Aires
Stad met 'n obelisk en Rodin se denker
('n replika glo maar vol verdigris),
Cervantes se Don Kiesjot en vele rotunda:
in my gedagtes keer ek vannag terug na jou.
In 'n steeg val die skuinslig van skemer,
afskeid aan jou ónmoontlik en verdrietig.
Wat snoer jy saam? Wat vertel jý vir my?
Dat 'n stad 'n spieëlbeeld word van 'n mens:
driftig, hartstogtelik, dog melancholies.
Parys van Latyns-Amerika: onnabootsbaar
in jou avenues en buurtes saamgesnoer.
Vol subte, ondergrondse gerommel
nes 'n lang elegiese Spaanse gedig.
