Resensent: Joan Hambidge
As Judith Butler verwys het na "performing gender" kan ons hier praat van "performing race". Ras, klas en identiteit word hier onder die soeklig geplaas in die aangrypende debuut pienk ceramic hondjies. Met die voorblad ontwerp deur Nathan Trantraal.
Ceramics op die kop. Die broosheid en breekbaarheid van alles word so uitgedra. Antjie Krog noem dit tereg 'n weerlose en aangrypende debuut met 'n nuwe generasie wat aan die woord is. Trantraal wys op die "craftmanship" en die invloed van hip-hop. En die "furniture" in die "hys" wat rondgeskuif word.
Dit is verse wat ook in gesprek tree met Adam Small in "ons is nie meer mense wat sing nie" en die digter betree met die hele skare van nuwe bruin digters soos Ronelda Kamfer, Lynthia Julius en Jolyn Phillips, o.a. 'n nuwe ruimte in die digkuns.
Praatverse wat die boodskap voorop stel teenoor die verbale ikoon wat werk met ironie en implikasie. Dit is praatverse met sterk beelde. Slotte tref jou goedskiks tussen die oë.
In die slotvers "by die barbershop" - vir my pa - word dit 'n volgehoue gesprek met die vader en die kultuur van barbiere. Ons hoor Joe Barber ook saampraat, daardie wonderlike stuk teater at ons twintig jaar gelede wakker geskud het. In hierdie gedig word die vader aangespreek en in die derde strofe word dit 'n selfgesprek en soos in Lynthia Julius se Uit die kroes word hare 'n belangrike sosiale en kultuurkode.
Die barbershop is hier 'n manlike ruimte waar die jong seun ingelyf word in die manlike orde.
