Deel III
Dis 'n dag van binnenshuis swem in die
Wellness Centre.
Gisteraand heerlik gekuier met die Windhoekse
digter Kobus Lombard hier by die lodge.
(Versindaba » Kobus Lombard. Besoek
29 Julie 2017).
Kantgordyn
jou roerlose hang
het my eens versiende oë
verlei met ragfyn drade
waarmee jy die wêreld sif
noudat my lense verdof
en takke buite sagter wuif
merk ek oplaas
die patrone van die wewer op
Vandat ek hier begin reis het, begryp ek hoe
tyd werk en sy "skadu's oor die sonwysers". Hier is alles so wyd en
oop. Oos teenoor wes; noord teenoor suid. jy is die hele tyd bewus van die son
...
Nou is dit 'n laatmiddag dierebespieding.
Ons is weer op die Landrover en gelukkig om
die gids Rocky mee te maak oor waterbokke wat jy nie kan eet nie, omdat die vel
te olierig is. Die vleis is glo ook oneetbaar.
Ons sien vele kameelperde met kleintjies.
"Ons is nou in die Kindergarten,"
konstateer hy. "En in die natuur is die mannetjies altyd mooier as die
wyfies. Kyk nou maar na leeus. Helaas is dit anders in die menselewe maar dit
presies andersom werk."
Hierdie diere eet ongeveer 20 kg kos per dag
en hy verduidelik as hulle val, moet die kop omhoog bly anders kan hulle nie
weer opkom nie. 'n Kwessie van balans, jy sien.
En hulle veg met die nekke.
In Gocheganas - die plek van kameeldoringbome
en akasias - sien ons vele diere: renosters, tarentale (bleshoenders), duikers,
springbokke, jakkalse, wolwe, meerkaaie, koedoes, duikers, wildbeeste (gnu's)
en 'n eensame roofvoël. (Gocheganas Lodge & Spa - Windhoek – Namibia. Besoek
29 Julie 2017).
Toe ek laas hier was, het ons 'n
witrenosterwyfie gesien wat dragtig was. Inmiddels is die kleinding gebore (agt
weke oud), maar nêrens in sig nie. Daar staan wel twee dikke ooms en 'n tante
en wei. Hulle laat ons toe om foto's van naderby te neem soos wafferse
"celebrities".
En die renosters is wit, omdat hulle in die
modder baai. Boonop is hulle halfblind, maar geseënd met 'n skerp
reuksintuig. Die swart renosters is glo meer aggressief en hierdie
renosters - omdat hulle deur Gocheganas gevoer word – minder so.
Hy het veel te vertelle oor die volstruis wat
met 'n voorskop jou so kan beseer dat hy in die hospitaal sal beland. Maar as
jy bes gee en gaan lê, is jy veilig. Hy sal net op jou rug staan en tjommel.
Boonop kan hy teen 90 km per uur beweeg!
In die oue dae het die Duitsers wat as
koloniste hier aangedoen het in die mis van die volstruise gekrap. Die diamante
wat hulle ingesluk het om die verteringstelsel te laat beweeg, is so gemyn.
"Diere", beweer ons gids verder,
"is banger vir ons, as ons vir hulle. Jy moet net stilstaan - dan gaan
alles verby."
'n Jong man uit Brussel is 'n wafferse
spoorsnyer - soos Louis Liebenberg - en hy kan spore eien. (Boesmansontleed nou ook antieke spore | Maroela Media. Besoek 28 Julie 2017).
"Hoe weet jy dit alles?"
"Ek het as kind elke dag TV gekyk oor
die dierelewe. En omdat kameelperde water kan ruik sover as 15 km van hulle af
het die Boesmans hulle nooit doodgemaak nie."
Ek besef hoe min ek weet. Maar ek is hier om
my psigiese batterye te laai en dit doen hierdie ervaring van die natuur gewis.
Hier tussen die witgatbome, akasias en kameeldoringbome.
Wanneer ek weer kameeldoringboom-vuurhout vir
'n braai koop tuis, sal ek weet hoe sterk hulle hier staan.
Nou begin ek dink aan 'n vers ...
(Tierra de sombra
come mi boca.)
come mi boca.)
Federico García Lorca
En ek begin lees aan Kleinboer. Wat lekker! (Kleinboer
– Hierdie huis. Penguin, 2017)
So lui die publisiteitspamflet van Kleinboer
se jongste roman:
Kleinboer woon steeds in rowwe Yeoville naby Johannesburg se middestad. Hy is verknog aan sy erf, maar is ’n speldjie wat telkens na ander magnete aangetrek word. Sommige lesers het dalk gehoop hy het al ophou rondloop. Maar nee, hy is steeds verslaaf aan die versoekings wat bordele bied. Sy rondlopery strek nou wyer en hy gaan loer selfs wat bo in Afrika aangaan. Sy Zoeloe-vrou worstel teen ander magnete, hoofsaaklik die sjebiens binne stap- of strompelafstand van die huis. Deur dit als woel Kleinboer se obsessie met die Lotto, waaruit hy getalle én woorde maak.
Beter kan 'n mens nie hierdie roman wat Hierdie
huis heet, opsom nie. Met hierdie boek voltooi hy 'n drieluik wat
begin het met Kontrei en Werfsonde.
Kleinboer het met sy debuut opslae gemaak.
Met daardie hiper-realistiese beskrywing van seks oor die kleurgrens en die
inbeweeg in die skemerwêreld van sjebiens, het hy homself as 'n eerste
gevestig.
Daar is 'n moeilike, opstandige tiener.
Daar is Kleinboer se spel met die Lotto wat
dui op 'n soort eksistensiële bemoeienis met die wêreld óm hom. Hy gebruik ook
die Lotto as matriks om die mees absurde en ontoepaslike idees te
"verduidelik".
Dan is daar Kleinboer as taalpuris. Ou lesers
van Litnet sal goed onthou hoe hy deur die jare sober briewe geplaas het oor
taalfoute.
Hierdie man kan vertel. Iemand behoort 'n
studie te onderneem oor die ooreenkomste en verskille tussen Kleinboer en Ryk Hattingh
se Huilboek.
Beide wit mans. Buite die orde van die
patriagrie en "aanvaarbare" gedrag. Kleinboer hier te lande; Hattingh ekspat. En beide uitstekende romansiers.
Laataand sms my voormalige uitgewer my.
"Ek hoor jy is in Windhoek?"
Ek sms terug. Ons ontmoet more, voor ek
woestyn toe vertrek vir koffie.
© Joan Hambidge
