Resensie | Charlotte van den Broeck – Kameloen (vertaler Daniel Hugo). Protea, 2020

Charlotte van den Broeck – Kameloen (vertaal deur Daniel Hugo). Protea, 2020. ISBN 978 1 - 485 31 021 1

Resensent: Joan Hambidge

 

Hierdie pragtige bundel, Kameleon, is deur Daniel Hugo vertaal. Die digter is bekend in België as voordragkunstenaar en haar debuut is bekroon met die Herman de Coninck debuutprys vir poësie. Sy is vertaal in Engels, Duits, Spaans, Frans, Serbies en Arabies en is kennelik gewild as digter. Van haar verse kan beluister word op YouTube. 

Daar is drie afdelings: I Die rooi kruis op die skatkaart II Discovery Channel en III Die oorsprong.

 

Die gedigte, wanneer die leser dit afgedruk sien, maak uiteraard op ander beginsels staat as wanneer gedigte vir die podium geskryf is. Sommige digters kry dit reg om sowel goed voor te lees as om 'n werkbare ikoniese vers te skryf.

 

Soms is daar lang praatverse, maar ook 'n klein juweel soos:

 

Handleiding

 

Om te vergeet 

is 'n sirkelredenasie.

 

Steek 'n stok tussen die ratte,

doen dit.

 

Moet niks

oor die rand van hierdie kop stoot nie.

 

Ek was absoluut verruk met hierdie verse wat gedistansieerd-ironies funksioneer. Daar is wonderlike gedigte en 'n hele klomp onthoubare versreëls:

 

'n Wasmasjien lek die dag se wonde. (56)

 

Sy kry die kleur van wange ná 'n gevry

van mans wat op vakansie slegs poskaarte vir hul stamkroeg stuur. (37)

 

Ek leer 'n tweede taal, waarin sugte

selfstandige naamwoorde is. (58)

 

Ons is net 'n besitlike voornaamwoord,

'n huis gebou van taal met oneindig baie ander name. (59)

 

Sy dig oor die liefde, die soeke na identiteit en die verhouding met die moeder en ouma. In "Ausflug / Auszug" is sy en die moeder in 'n kamer "in 'n plaaslike baarmoeder" en hierdie verwysing maak deure oop vir Julia Kristeva se sieninge oor poëtiese taal en die chora.

 

Hierdie digter dig met presisie. Sy kyk van ver (soos in "Fernweh"), maar ander kere het sy 'n vergrootglas met die ogies van 'n kameleon wat die kleinste besonderheid opvang.

 

So klink sy in Engels:

 

Bucharest

Some places are so small

they’d fit on the tip of a finger.

I try to point at where everything was

but I can barely remember.

 

Among the rubble of forgetting stands 

my grandfather’s bookcase and that Sunday afternoon 

when we read the atlas together, his finger 

resting on the capital of Romania.

 

‘A smashing bunch of slags’ they had, he said 

and I thought a slag was some sort of Eiffel Tower

and resented him for never 

bringing me back a miniature version.

 

Later I learned that borders and grandfathers are relative. 

Only that afternoon is marked in the atlas

by raised alphabet letters, as the afternoon 

when I still saw in him the most perfect guide.

 

(Vertaal uit die Nederlands deur Michele Hutchinson.)

 

En in die oorsrponklike:

 

Boekarest

 

Sommige plaatsen zijn zo klein

dat ze in een vingertop passen.

Ik probeer te wijzen waar alles is geweest

maar ik weet het zelf nog amper.

 

Tussen het puin van het vergeten staat de boekenkast 

van mijn grootvader en de zondagmiddag 

waarop we samen de atlas lazen, zijn vinger 

op de hoofdstad van Roemenië.

 

Dat men daar ‘een schitterende verzameling hoertjes’ had

en dat ik dacht, dat een hoer zoiets als de Eiffeltoren was

en hem verweet, dat hij daarvan nooit 

een miniatuurversie voor mij meebracht.

 

Later bleken landsgrenzen en grootvaders relatief

enkel die middag staat in reliëfalfabet 

in de pagina’s van de atlas, als de middag 

waarop ik in hem nog een uitstekend gids zag.

 

Gaan lees die Afrikaanse vertaling en word verruk!

 

(Hierdie resensie word geplaas met vriendelike vergunning van Fine Music Radio.)

Resensie | Tony Ullyatt – River Willows | Dryad Press, 2020

Tony Ullyatt – River Willows. Dryad Press, 2020. ISBN 978 19909 83269

Resensent: Joan Hambidge

 

Tony Ullyatt se River Willows dra die sub-titel: Senryū from lockdown. Tydens die pandemie het die digter elke dag só 'n vers geskryf en na 83 dae was daar 111 gedigte. Ullyatt is 'n uitstekende digter wat in hierdie klein bundel die verlies van sy vrou, die digter Gisela Ullyatt, en die aftakeling wat siekte veroorsaak het, waarneem en opskryf.

 

Dis treurverse. Maar terselfdertyd vind ons hier 'n ervaring van die oomblik 'n besinning oor die verganklikheid van alles en die vreugde van die natuur.

 

Day 55

 

a gaggle of birds

quite lovely to listen to

and envy as well

 

In Dag 24 tree hy in gesprek met Bashõ, die meester van die Japannese kort vers.

 

Die gedigte registreer en navigeer die teenstrydige emosies tydens hierdie periode van onsekerheid en onrus. Hierdie digvorm word die menslike haiku genoem teenoor die tradisionele haiku wat die natuur of seisoene beskryf. Dit word altyd in die presens weergegee in reëls met 5/7/5 sillabes wat nie rym nie (How to Write Senryu Poems/ Understanding the Senryu Form - 2020 - MasterClass. Besoek 27 Oktober 2020).

Dit was Opperman wat opgemerk het dat mense tydens emosionele stres in kort sinne praat.

 

Die impak van hierdie pandemie op die digkuns word reeds op verskeie plekke geregistreer. Op Versindaba word digters genooi om verse oor hierdie tyd van inperking te plaas.

 

Digters tree in gesprek met mekaar, dit weet ons maar alte goed; (on)bewustelik en kollektief. Ullyatt se uitsonderlike bundeltjie moet saamgelees word met Johann de Lange se Duimnaelsketse wat by Naledi verskyn het.

 

Kwatryne waar die lewe in oënskou geneem word soos in hierdie een:

 

Epifanie

 

Die wond is die mond

wat die lied bevry;

die keep is 'n streep

soos die vloedgety.

 

En hierdie een:

 

Genade

 

Genade is 'n bitter drank,

'n rare aangekweekte smaak.

Bitter vir wie dit moet ontvang,

& vir wie dit gee soet soos dank.

 

Beide digters gee nie net besinnings oor die lewe weer nie, maar ontleed ook al digtende die betekenis van skryf en die plek van digkuns in 'n tyd van nood. Uit noodweer, skryf De Lange 'n palinode:

 

Die woord is bitter

 

Die woord is bitter

maar ek moet dit spreek:

Die ster in die vleidam skitter,

& die skaar wil nie kleigrond breek.

 

 

In Day 58 skryf Ullyatt:

 

eighty senryū

fifty-eight days of constraint:

quality wavers

 

in 'n soort meta-besinning van hoe die digter steeds aandag moet gee aan die vorm en die gehalte wat steeds die eis vir 'n digter bly.

 

By sowel Ullyatt en De Lange is daar 'n obsessie met die tydelikheid en die vervlietenheid van alles. “poetry has one subject, impermanence”, lees die motto van AR Ammons voor in Ullyatt se boek.

 

Day 40

 

the hospital’ts like

an airport departures lounge

you travel alone

 

De Lange herinner ons aan die Franse spreuk:

 

'n Doodshemp het nie sakke nie

 

'n Doodshemp het nie sakke nie,

dis 'n slaaphemp sonder slaap.

Daar's niks wat jy saam kan vat,

om jou heenreis ligter te maak.

 

 

Day 78

 

the place we start from

and the place we arrive at

may not be our choice

 

Hierdie gedig sal ek nooit vergeet nie:

 

Day 39

 

you pack your suitcase

for the unwelcome journey

on pain’s chance roster

 

In hierdie moeilike tye hoor Ullyatt ‘n voël sing en in “Oggenstond” hoor De Lange ook die geel sangvoël ...

 

Die groot kriptograaf Roland Barthes praat in The grain of the voice (1985) telkens oor le grain de la voix. Die grein-van-die-stem. Digters, soos sangers, het 'n eiesoortige stem.

 

Hede en verlede word in die gedig saamgesnoer. By Ullyatt in die nou; met die wete dat die rivier nie druppels tel nie. Die gedig as ritueel, as kleinood.

 

Hoe weemoedig, melancholies, dog helder klink hierdie twee digterstemme nie op nie. Beide meesters van vorm en in klein besinnings laat beide duiwe vry vir ons.

 

Resensie | Johann Lodewyk Marais – Ondertussen | Naledi, 2020

Johann Lodewyk Marais - Ondertussen. Naledi, 2020. ISBN: 978 1928518556

Resensent: Joan Hambidge

 

Johann Lodewyk Marais is 'n produktiewe en bekroonde digter wat terugbeweeg in Ondertussen na jeugherinneringe van die Oos-Vrystaatse landskap. Daar is reisverse deur Afrika en Europa. Liefdesverse en lykdigte. Ekologiese besinnings. Fragmente en langer verse. En politieke verse van langer terug en resente opstootjies.

 

Marais is eweneens samesteller van bundels oor die ekologie: Groen: Gedigte oor die omgewing (1990) en Ons klein en silwerige planeet: Afrikaanse, Nederlandse en Vlaamse gedigte oor die omgewing (1997, saam met die Amsterdamse digter en letterkundige Ad Zuiderent) en 'n bloemlesing róndom die gedig Winternag 100 wat in 2006 verskyn het. 

 

Die somer is ’n dag oud (1983), sy debuut, is bekroon met die Ingrid Jonker-prys en vir Diorama (2010) ontvang hy 'n SALA-toekenning. Daar is reeds elf digbundels op sy kerfstok en die leser bly bewus van 'n digter wat kennelik besig is om te bou aan 'n oeuvre waarin elke digbundel 'n onderdeel vorm.

 

Marais se verse is bekend om hul subtiliteit en suggestie. Die klein tersyde wat 'n mens altyd bybly: grootouers wat beskryf word róndom 'n skildery wat hulle nooit kon bekostig nie; 'n plaas in Harrismith waar die jeugherinneringe ópgevang word in 'n murasie; gesprekke met Pablo Neruda wat in die jongste bundel sluit met 'n vers wat Lorca en Neruda aktiveer. 'n Gedig oor Diego Maradona.

 

Landskapgedigte, so weet ons, handel dikwels oor 'n spanning tussen die buitelandskap en die binnelandskap. Die reisvers aktiveer 'n opposisie tussen bekend en onbekend. Die liefdesvers registreer (dikwels) 'n spel tussen verlange oor wat was en nou nie meer is nie.

 

Hierom die “ondertussen” van die digbundel se titel wat liminaliteite en oorgange aktiveer soos uitgespel in COVID-19: 

 

op die drumpel tussen lewe 

en nielewe het 'n organisme getalm 

 

Die bemoeienis met ekologiese kwessies (soos in Aves, In die bloute en Insektarium en ander gedigte) is opvallend en hy hou hom besig met “dinge”. Hierom dan die verwysing na J.H.H. van den Berg, die metabletikus se siening dat virusse en pandemies verband hou met ander sake. Toe Freud die onbewuste “ontdek” het, was Robert Louis Stevenson besig om Strange Case of  Dr Jekyll and Mr Hyde te skryf. Marais is fenomenologies aan die werk. Hy karteer jeugherinneringe en daar is 'n opvallende sirkelgang. 'n Soort mandala dus.

 

'n Mens sou hierdie bundel Jungiaans kon benader en nagaan hoe die digter hier tot heling en klaarheid kom.Van die oopsluit van herinneringe met die vader se bos sleutels (soos die programgedig “Sleutels” waarsku) tot die slotgedig “Ode” wat inspeel op Neruda en natuurlik, die vertaler, Uys Krige in Spaanse dans.

 

Harrismith, Afrika, Europa en die Ooste word in reisverse opgeteken. Dit word geplaas teenoor lykdigte en liefdesverse. In die lykdig oor die nooit volprese sinoniem-optekenaar en rymsamesteller, Louis Eksteen (wat hy waardig en hoflik as u aanspreek), skryf hy:

 

Die dood het baie/min sinonieme.

 

In Johann de Lange se jongste bundel Die meeste sterre is lankal dood, 'n tydgenoot, is daar soos by Marais 'n vers vir Elsa Joubert. Hier is daar 'n identifikasie met haar as reisiger, 'n tema wat regdeur Marais se digkuns loop. “Vroue van Bakavu” gee blyke van die digter se uitmuntende vormbeheer van die villanelle, 'n moeilike digvorm met 5 tersette wat sluit met 'n kwatryn.

 

Alles word in terme van die digkuns bepaal. In “Mate” word dit meer as mates neem vir klere; dit word 'n vers waar “presisie geld”. Hiermee bewys die digter sy vernuf om die tegelykertydsaspek van 'n gedig weer te gee: oënskynlik oor iets buite die waarnemer, maar ook implisiete ars poetica.

 

Die gesprek met Van Wyk Louw is eweneens hier aanwesig. Die debuut het dit reeds aangekondig en in die vers “Herinnering” is hierdie digter eweneens besig om in “sterre-en-helderte” na te skryf. “Versugting” is 'n palinode van Louw se bekende 

gedig “H. Petrus” in Tristia:

 

My land, my dor, verlate land:

iets wens olywe groei in jou:

dat alles klein, Latyns, gaan word

en kalk-wit kerkies bou.

 

So klink Marais se “Versugting”:

 

My geil, versaakte kontinent:

Iets wens olienhout groei in jou

dat alles Afrikaans sal bly

en kerk, tempel en moskee hou.

 

“Die lig boots die metrum van 'n vers na”, artikuleer hy verder sy bemoeienis met die digkuns in “Vuurtoringrit”.  

 

Waarom net W.S. by 'n gedig? Of wil die digter juis die leser uitdaag om die interteks reg in te skat?

 

Waar die laaste twee bundels dikwels te gestroop en spaars was, is hierdie bundel oorvloedig en aangrypend vir al in die jeugherinneringe. Die gedigte oor Afrika veral is besonders. As historikus gee hy dan 'n besonder interessante perspektief op Afrika wat 'n gesprek met Opperman aktiveer.

 

Daar is 'n handvol uitstaande verse in hierdie ryp, beleë digbundel.

 

(Hierdie resensie word geplaas met vriendelike vergunning van Beeld)

Resensie | Catullus, vertalers Richard Whitaker & Douglas Reid Skinner | Crane River, 2020

Catullus: Selected Lyric Poems - Samestellers en vertalers:  Richard Whitaker & Douglas Reid Skinner. Crane River, 2020. ISBN 9780620888387

Resensent: Joan Hambidge

 

I

Hierdie vertalings van Catullus is deur die gerekende klassikus Richard Whitaker – hy het Grieks en Latyn aan die universiteite van die Witwatersrand, Oxford en St Andrews studeer, en is tans Emeritus Professor van Klassieke Tale by die Universiteit van Kaapstad – en die digter Douglas Reid Skinner bekend om sy manjfieke vertalings van onder meer Marco Fazzini (2020), en ook vir sy redakteurswerk by die AVBOB-projek.

 

As digter word Skinner hoog geag (Woorde Wat Weeg | McGregor Poësie fees 2019 | McGregory Poetry festival 2019. Besoek 11 Oktober 2020)

Hierdie leser het dié teks letterlik in een sitting deurgelees. 88 bladsye gevul met gedigte vol humor, melancholie, wreedhede en kritiek op mededigters.

 

95

After nine winters and nine harvests since he began, 

         my friend Cinna, finally, has published his Zmyrna— 

while disgusting Hortensius has vomited up

          five hundred thousand verses in just one year.

 Zmyrna will reach even Satrachus, deep-channelled river, 

          and Zmyrna will still be read by distant generations. 

The Annals of Volusius, however, will perish in its Paduan

          birthplace, fit only for wrapping mackerel and chips.

 

Die grappige modernisering is skreeusnaaks – domestisering van die gegewe in die vertaalteoretikus Venuti se terme. Die teks word "huis toe" gebring sodat die leser dit kan verstaan.

 

95

Zmyrna mei Cinnae nonam post denique messem 

          quam coepta est nonamque edita post hiemem, 

milia cum interea quingenta Hortensius uno

          <versiculorum anno putidus evomuit.>

 Zmyrna cavas Satrachi penitus mittetur ad undas, 

          Zmyrnam cana diu saecula pervoluent.

at Volusi annales Paduam morientur ad ipsam 

          et laxas scombris saepe dabunt tunicas.

 

Die werk van Catullus word hier vertaal met die Latyn aan die linkerblad en die vertalings aan die regterkant. 

 

Ek doseer tans Tristia en die invloed van Latyn op hierdie digter se denke en skryfstyl is alombekend. Boonop lees die uwe elke dag Latyn sommer vir ontspanning om altyd die oorsprong van woorde na te speur. 'n Goeie breinoefening soos blokkiesraaisels. Op skool was Latyn 'n verpligte skoolvak tot standerd sewe, maar ongelukkig het 'n nuwe plattelandse skool dit nie tot matriek aangebied nie. Daarna was daar kort kursusse in Latyn. En een oor Catullus deur wyle Suretha Bruwer.

 

Die meeste lesers ken die volgend een van Catullus:

 

85

Odi et amo. quare id faciam, fortasse requiris?

        nesci, sed fieri sentio et excrucior.

85

I loathe and I love her. How so? you might ask. 

    I don’t know, I just feel it and I’m crucified.

 

II

Wie was Catullus presies? Hy het geleef 84 - 54 VC en word beskou as een die grootste liriese digters. Inderdaad gryp die gedigte mens aan. Jy lag soms hardop oor die opmerkings oor mede-digters (wat bewys dat gedigte literatuurkritiek-in-aksie is), ander kere voel jy ontroer oor die komplekse emosies oor die geliefde Lesbia wat hy haat én liefhet. Daardie odi et amo. Jy sien iets van die tyd raak en hoe mense geleef het.

 

Catullus het die tradisie van sowel die Romeinse as Griekse digkuns goed geken en sy gedigte speel in op verwysings na sy precursors in Harold Bloom se terme. (Die endnote help die leser om van die verwysings te snap.)

 

Propertius het van hom gesê:

 

Sexy Catullus also wrote erotic poetry

that made Lesbia even more famous than Helen. 

 

Lesbia is die pseudoniem van ene Clodia, 'n verbastering van Claudia, omdat haar ouers simpatie had met gewone mense. Catullus wat die stylfigure en retoriese strategieë goed onder die knie had, skryf vir en oor haar. Sy was ouer as hy en kennelik 'n baie wyse dame oor wie se doen en late allerlei skinderstories die rondte gedoen het. Cicero moes sy vriend Caelius in 56 VC verdedig oor insinuasies van pogings tot vergifting deur dié vrou. Dit het weer tot gevolg gehad dat sy "aangekla" is deur die orator van 'n bloedskendige verhouding met haar broer en dat sy moontlik haar man vergiftig het.

 

Waar of vals? Onmoontlik om te bepaal, maar ons weet Caelius was 'n opponent ...

 

Hierdie inligting is 'n obiter dictum, want wanneer ons fokus op die gedigte vind ons dieselfde psigologiese ambivalensie as in Petrarca se verse oor Laura. Norman O. Brown het immers beweer dat Petrarca haar "ontdek" het sodat hy kon dig in verse van liefde en verlating. Dieselfde geld die liefdesverse in Tristia waar die geliefde eroties besing word, maar ook weggegaan het en 'n silwer herberg in die sneeu bewoon.

 

Brown (1913 - 2002), 'n Amerikaanse klassikus en teoretikus, het insiggewende studies oor klassieke tekste geskryf soos Life Against Death: The Psychoanalytical Meaning of History (1959). Verder het hy mitologiese tekste gebruik om moderne kultuur te begryp en toeganklik te maak.

 

Die vertalers Richard Whitaker &  Douglas reid Skinner wys daarop dat Catullus in sy gedigte oor Lesbia die Saffiese stanza aanwend (vier reëls wat metries dieselfde is opgevolg deur 'n korter een). Gedigte 51 en 11 dan. Ons word verder ingelig oor die epyllion en hendekasillabes (Grieks vir 11 sillabes). En dat 'n manuskrip in 1300 in Verona gevind is. Gelukkig is dit gekopieer en bewaar. 116 gedigte. Met metabesinnings oor die funksie van die digkuns in gedig 50:

 

we had a ball scribbling in my notebooks

 

multum lusimus in meis tabellis

 

Wat 'n wonderbaarlike boek.  Richard Whitaker het ook die Iliad en Odusseia gelokaliseer in sy vertalings en dit word voorgeskryf aan vele universiteite. Mag hierdie boek dieselfde pad loop.

 

Pauci ex eis.

 

Gedig | Joan Hambidge - Wallace Stevens | 2020

 

Jou sonderlinge staproete vind ons 

deesdae op die internet asof  

'n weergawe van hoe jy

soggens van huis na werk en terug beweeg

het na 'n studeerkamer met uitgestalde woorde 

op die eikelessenaar tussen werkseise: 

Not Ideas about the Thing but the Thing Itself ...

In 'n kladboek staan daar neergekrabbel:

Poetry represents failure ...

My blouversameling met jou gedigte

dra my deur hierdie virale dae:

The cry is part. My solitaria

Are the meditations of a central mind.

I hear the motions of the spirit and the sound

Jou dae as versekeringsbaas in Hartford, Conn.

verklap dispute nes jou handtastelikhede

met Hemingway en Robert Frost.

Kennis van die afbeelding word nou

die nuwe-normaal, Mister Stevens.

Misverstand en misère met 'n vader,

vrou se apartleef én maagkanker,

maak Harmonium uiteindelik ongedaan.

'n Verering met 'n posseël in 2012

laat my wonder saam met Nick Cave  

hoe het jy verby hierdie troebelhede gekom

op jou verlate roetes op land en oor see:

And the waves, the waves were soldiers moving ...?

Resensie | Johann van der Walt – Parlement van uile | Naledi, 2020

Johann van der Walt - Parlement van uile. Naledi, 2020. ISBN 978 1928 518310

Resensent: Joan Hambidge

 

Hierdie debuut van die digter Johann van der Walt (uitgegee deur Naledi) heet Parlement van uile wat uiteraard Jeanne Goosen se 'n Uil vlieg weg (1971) oproep. En Sarina Dönges se In die tyd van uile (2004). Dit is 'n bundel wat getuig van baie lees en nadink oor die poësie. Uile as draers van wysheid; as aankondigers van die dood.

 

Dit is bekroon met die Ingrid Jonker L'Art Poétique-kompetisie van 2019, wat helaas iets anders as die gesogte Ingrid Jonker-prys is. Op die agterblad word ons ingelig dat dit "moderne benadering" gee tot die poësie en gedigte word "op 'n oorspronklike en teatrale wyse deurgegee". Ons word uitgedaag tot introspeksie en dan: die bundel daag die grense van die Afrikaanse poësie uit ...

 

Verder ignoreer dit reëls en "kloof sy unieke plek in die spektrum oop".

 

Met hierdie groot basuinwoorde tel jy die bundel op en wonder: wié het hierdie blakerteks geskryf?

 

Met 'n eerste lees het hierdie leser baie kanttekeninge gemaak en mooi beelde en pragtige flitse aangestip. Maar as geheel raak die meeste verse nog kant nog wal. Dit kort vormtug en gedigte beweeg alte dikwels verby die slot wat moet sluit. En terloops: die vrye vers het ánder bindmiddele wat die gedig laat "werk" soos klank, herhalende beelde, ensomeer.

 

En dis jammer dat 'n keurder of werkswinkel nie die verse wat ontspoor, kon regruk nie. 'n Digter met talent word bepaald nie 'n guns bewys met só 'n debuut nie.

Poësie breek reëls (kyk maar na gert vlok nel of Gilbert Gibson of verder terug na e.e. cummings), maar bittermin hiervan vind 'n mens aanwesig in hierdie gedigte. Johann van der Walt hét talent, maar bly weg van die uitgesponne beeld wat jy vir die leser verduidelik.

 

En daardie foefieslaaid-triek soos in "hoe om 'n digter te vermoor" waar die reël oor die bladsy afwentel, werk nie. 

 

'n Handvol mooi verse is daar wel. Beelde wat bly woeker in die onthou: 

toekoms lê kompak soos 'n sigaretboks in my hempsak

die groot maluti's staan spookagtig op die einder

argaïese pieke onder versiersuiker toegestrooi

hulle eet die winter uit leë potte

die verf gerasper tot vaalgroen parmesaanskilfers

bo my spoeg die son sy siklus

"die laaste dans" is goed soos "skoolverlaterskamp". Nes "sneeu" en "waar ek ook al gaan" en "sy dra die somer waar sy ook al gaan". Netjies en kompak.

 

Op bladsy 37 is 'n spasiefout.

 

Daar woed telkemale 'n polemiek op Facebook van diegene wat meen hoofstroomdigters is nydig en poësie moet toeganklik wees vir almal. Daarvoor gaan lees ons Boerneef of "Klipwerk".

 

Naledi speel 'n belangrike rol om digters wat nie by die hoofstroom kan uitgee nie, te publiseer.  Dis net jammer dat met elke goeie bundel daar drie minderes volg. Hierdie jong digter kán 'n bundel saamstel, maar hopelik sal hierdie aanwysings leiding gee vir 'n volgende een. Dis nooit lekker om 'n bespreking te skryf en iemand te ontmoedig nie, maar 'n gedig is nie net 'n stuk uitgesponne emosie nie.

 

(Hierdie resensie word geplaas met vriendelike vergunning van Beeld)