In Marielle Heller se Can you ever forgive me? is Lee Israel (vertolk deur Melissa McCarthy) 'n New Yorkse skrywer wat worstel met geldprobleme, alkoholisme en, op die koop toe, skrywersblok. Hierdie trits gee dan aanleiding tot haar persoonlike drama. Sy verkwansel 'n brief van Katherine Hepburn aan Anna, die eensame plaaslike boekhandelaar, wat 'n verhouding met haar wil begin.
Haar agent wys haar af en die geldnood druk en hierom begin sy bedrog pleeg. 'n Brief van Fanny Brice wat sy vind in 'n argief tydens haar navorsing, is die motoriese moment en met die hulp van 'n swendelaar ene Jack Hock, wonderlik vertolk deur Richard E. Grant, maak Lee vordering. Van 'n boek oor Estée Lauder tot die owerhede wat ingryp toe sy haar hand oorspeel met 'n vervalste brief van Noël Coward. En sy word geswartlys. Letterlik en figuurlik.
Sy het net 'n kat en 'n tikmasjien.
Daar is 'n biografie oor hierdie vervalsings wat heet Can you ever forgive me? gepubliseer in 2008. Tussen 1990 and 1991 het sy meer as 300 briewe geskryf en gebuikspreek vir Dorothy Parker, Louise Brooks, Edna Ferber, Lillian Hellman en Noël Coward, en dit dan verkwansel aan antikwariese handelaars.
Die kyker moet self die storie ervaar en die ontknopings meemaak.
Die film lewer skerp kommentaar op die rol van agente in die boekbedryf. As jy nie saamspeel nie, is jy vergete. Jy moet bereid wees om deel te raak van die reklamemasjien en goeie skryfwerk is nie al wat tel nie. Boonop verander modes en behoeftes van lesers in 'n ommesientjie.
Hierom is die siniese Dorothy Parker die sentrale interteks waarmee die hele film werk.
Die film lewer aweregse kommentaar op genderkonstruksies. Coward se seksualiteit was nie so eerlik as wat Lee wou voorgee nie en dit lei tot haar ondergang. Daar is implisiete lesbiese ondertone en openlike homoseksualiteit.
Sy het eweneens 'n whizza in die hand en haar woonstel is vuil en vol vlieë. Haar klere en lyf lyk oes. Onder haar bed is daar kuttels. Jack is op drugs en smokkel waarskynlik.
Die sub-teks is duidelik: as die hoofkarakter 'n heteroseksuele en suksesvolle skrywer was, sou sy nie hierdie dinge aangevang het nie.
Haar lewe is dié van 'n kopiïs, 'n afbeelding van die suksesvolle skrywer wat sy sou kon wees. Wanneer sy in die hof verskyn, bely sy egter dat sy haar oortredings geniet het.
Haar straf is dat sy 'n werk moet vind, gemeenskapsdiens moet doen en by die AA sal aansluit. Boonop is daar huisarres op die spel.
In 'n siedende slottoneel beledig sy en Jack (sterwend aan VIGS) mekaar in 'n wedersydse gebrek aan respek met desillusie oor 'n vriendskap sonder lojaliteit.
Die tonele van New York is bedreigend. Die kroeg is donker en oud. (Hier is die kamera soos 'n ouktoriële verteller besig om implisiete kommentaar te lewer op die stad New York.) By 'n skrywersparty gaps Lee 'n jas, terwyl haar agent ongemaklik voel oor haar gedrag en vuil klere.
Ten slotte skryf Lee 'n brief asof sy die briljante digter Dorothy Parker is ...
Heerlike Parker-aanhalings bly immer: “Beauty is only skin deep, but ugly goes clean to the bone” en “If you want to know what God thinks of money, just look at the people he gave it to”.
Haar roman oor Fannie Brice, die sangeres en komediant, is eweneens belangrik vir die begryp van swart humor in die film. Barbra Streisand se Funny Girl (1964) is op haar lewe gebaseer.
Gaan kyk eerder Can You Ever Forgive Me? en beleef hierdie aserbiese film se kommentaar op die skryfwêreld.
Hierdie is my gunsteling Parker-vers!
Resume
Razors pain you;
Rivers are damp;
Acids stain you;
And drugs cause cramp;
Guns aren't lawful;
Nooses give;
Gas smells awful;
You might as well live.
Mrs. Parker and the Vicious Circle is 'n puik weergawe van haar lewe met Jennifer Jason Leigh as Parker in 'n 1994 film van Alan Rudolph.
Daardie samekomste by die Algonquin hotel in 1919 tot 1929 word puik vasgevang.
© Joan Hambidge