Deel IX
In kamer 9 ontwaak ek
vroegdag. Nou begin die terugkeer more om 9.15. Vanaand nog op die eiland, dan
Bogotá, dan Air France - ...
Dit is vandag
onbeskryflik warm. Ek swem vinnig om elf en hardloop terug vir koelte. En daar
onder 'n palmboom: 'n manjifieke iguana!
Ek neem drie foto's -
soos 'n wafferse celeb laat hy my begaan.
Met die terugkeer (amper)
dink ek na oor:
Drie lughawens
Eldorado International
Bogotá / Groot en uitgebreid
José María Córdoba
Medillin / Kleiner
Rafael Núñez
International Cartagena / Intiem
Dan die bootreis van
Cartagena na die eiland.
*
Drie gidse
Gustavo
Luis / Lewis
Sergio
Op die eiland Martin,
as helper...
Almal uitstaande gidse
en begeleiers wat my ook op afdraaipaadjies neem.
*
Stempels in die
paspoort (oud en nuut):
1999 Swaziland
2001 Sjina
2002 Japan
2004 Roissy
2004 Engeland / Kuba /
USA
2005 Kanada
2006 Nepal / Indië
2006 Zimbabwe /
Botswana / Zambië
2006 Thailand
2007 Egipte / Brasilië
2008 Istanbul
2009 Egipte / Zanzibar
2009 Kenia
2010 Korea
2011 Turkye / Roissy
(kongres Sorbonne)
2011 Hong Kong / Sjina
2011 reis-om-aarde
2013 Venesië
2014 Viëtnam
2014 Dubrovnik /
Slowenië
2014 / 2015 Argentinië
2015 / 2016 Chili
2016 Wenen
2017 Namibië
2018 Colombië
Vele gedigte het uit
hierdie reise gespruit.
En vele afleggings ...
*
Sosioloë skryf mos oor
hoe mense bymekaar uitkom. Soort soek soort. Ek konnekteer aanvanklik met die
paartjie uit die VSA; daarna is daar 'n afstand. My ervaring nog altyd van die
Yanks: spontaan, gesels lekker - dan afstand. "Let's do lunch" wat
beteken: humba!
Maar ek en die
Taljaners skiet lekker op. Ruil adresse uit, vertel vir mekaar van ervarings
wat saak maak.
Die ses Turkse vroue
bly eenkant. Sit en rook op die grasperk en drink laatnag wyn.
Ek hou almal dop -
behalwe vir die lekker geselse met die bankier en sy vrou.
Die Duitsers
konnekteer met die ander Duitsers.
Zygmunt Bauman, die
Poolse sosioloog, praat mos van top-pocket relationships en hoe mense in moderne tye mekaar
"gebruik" en aanbeweeg. Liquid love.
Op 'n lughawe of in so
'n resort is jy uitgelewer aan mekaar. Daarna is
alles vergete ...
Tog is dit so: die
Colombiane is baie vriendelik en al verstaan hulle nie jou taal nie, uiters
hulpvaardig. Op die lughawe in Cartagena eet 'n jong kind roomys oorkant my. En
die vader bied so ewe vir my van die roomys aan.
*
Middagete is weer vis
met slaai en seekat! Te lekker. (Vir die wis en onwis, neem ek 'n Immodium). Ek sit weer by die
Italiaanse bankier en sy vrou. Belese en berese. Ons het dieselfde film-smaak.
Hy is gaande oor Vicky Christina
Barcelona, Woody Allen se meesterstuk uit 2008.
Márquez was ook gaande
oor Allen se films.
Die aand kuier ons
weer. Hy rook 'n sigaar, vertel my van sy lewe in Milaan.
Hy en sy vrou is
slank, elegant en baie innemend. Hy doen die meeste praatwerk. Ek vertel vir
hom van die Namibwoestyn en hoe dit my geraak het.
Dan gesels ons oor
Japan. En hoe verskillende lande konnekteer met mekaar. (Die eiland herinner
sterk aan Mosambiek - maar ook aan Saigon!) As daar iets soos
intertekstualiteit is, dan beslis ook inter-reistualiteit.
Barthes se Empire of signs en hoe alles tekens word wat jy, as
reisiger, met betekenis kan laai.
Die bankier is nie 'n
drinker nie, maar drink wel eenkeer 'n Pina Colado op die strand en by die ete
'n bier. Ek beproef die Santa Rita 120 Cabernet Sauvignon tinto uit Chili.
Dit is nou maar so:
die Chilene kan poësie skryf en wyn maak.
Vroegaand bed toe ...
More is 'n lang dag.
Die reis terug begin: Cartagena, Bogotá, Parys, Johannesburg, Kaapstad.
Om nege moet ons op die boot wees.
Genade, ek het per ongeluk my huisapteek in die groot sak gesit. Geen probleem.
Die tas word teruggebring en voilà: ek pop 'n Immodium vir die tweeuur lange
terugreis.
Die boottrip terug is
aaklig. "O magtige oseaan, jy wydgestrekte ..." kom hier aan bod. Die
boot val telkens terug op die ater: hard, en dan beweeg ons weer voort ...
Ek groet die
Italianers. Die Amerikaanse vrou groet, die man nie.
Goeie nuus: Air France vergoed my 'n 100 euro's vir die
ongerief met die tas. Of 150 euro's se vlugkoepons.
My gids wag geduldig
op my. Ek koop T-hempies vir my vriende se kinders en deodorant. In hierdie
hitte moet jy altyd vars aantrek en stort. Op die vlug na Bogotá kom ek
my Moses tee met 'n Micky Mouse-speletjie. 'n Mens moet help krane regmaak vir
Micky, maar my vingers is helaas te stadig vir die speletjie. Hoe ironies dat
hierdie speletjie oor water nou opdoem.
Ons is weer in die
Sofitel. Te lekker. Dis nou na 7. Nie te koud nie en beslis 'n aand vir
rondslenter in die omgewing.
Ek hoef ook eers more
na twee uit te tjekkereer.
Notas, skribbels elke
dag vir my roman Begeerte.
Ongelooflik hoe vinnig
'n mens vergeet.
Maar reis waaier herinneringe oop na ander lughawens of hawes. Etikette op my koffer was die titel van Ernst van Heerden se
reisboek. Ek het reeds 'n digbundel geskryf Visums by
verstek.
My reisverslae sal
heet: Reisiger na orals.
Reisverslag
Jdl
In 'n reis-om-die
aarde is dit blare
wat ek in 'n dagboek
vir jou plak.
Hierna bring ek
klippe, daardie stomme
dinge wat soos
fossiele alles verklap
van die Ubicación
waarin dit geberg word.
In die Museo El Fósil,
Villa de Leyva
sien ek die afdruk van
'n reuseslang
grillerig,
groter-as-lewensgroot ...
En nou na hierdie
reis? Ek presenteer
jou met iets kleins,
wat in die herinnering
se argief sal bly
voortleef, lank na ons vertrek:
uit die sentrum van my
hart, 'n klein astrak.
Bogotá
© Joan Hambidge