W.H. Auden, © Richard Avedon Foundation
I
Die gesprek met W.H. Auden loop regdeur die digkuns van
Johann de Lange. Vir die doeleindes van hierdie referaat wil ek veral die
vertaling en appropriasie van Auden se "Platonic blow" onder die loep
neem. Dit is 'n gedig wat voortreflik deur De Lange vertaal is as
"Platonies", maar ook deur Auden afgeteken is as gedig. Auden het by
meer as een geleentheid ontken dat hy verantwoordelik was vir hierdie vers.
Verskeie interpretasies en redes kan aangevoer word oor presies waarom Auden
die vers wou "afteken", bykans soos 'n ouer met 'n onbeplande kind, De Lange het die "wettige" ouer geword van hierdie vers met sy
voortreflike vertaling, opgeneem in Vaarwel,
my effens bevlekte vriend (2012).
Die oorspronklike Auden-gedig is
ongeveer in 1948 geskryf en onder vriende gesirkuleer; waarskynlik soos wat
mense vandag geheime boodskappe op Facebook stuur of e-posse sirkuleer. Dit is
eers in 1965 dat Ed Sanders die stap geneem het om 'n nie-goedgekeurde weergawe
van hierdie vers te publiseer in The Fugs. (How Dirty Is That Auden Poem That Was Too Dirty for the ‘Times Book Review’? --Vulture. Besoek 6 Oktober
2013)
Dit is nou die hoogste tyd om die doopseel rondom hierdie
vers te lig. Waarom sou Auden die gedig ontken het? Het dit te make gehad met
sy herskrywing en verbetering van verse? Of dalk met die duidelike klem op
fellatio in die vers? Die gedig word tipeer as ‘n “unbelievably filthy poem
about an anonymous blow job” in die reeds aangehaalde internet-bron. Daar
bestaan wel ‘n brief, 13 Desember 1948, gerig aan Chester Kallman waarin Auden
hierdie vers se eiendomskap erken en dit as pornografies tipeer, aldus Gregory Woods/ Auden's Platonic Blow. Besoek 19 Julie 2013.
Volgens Woods was dit om Norman Holmes Pearson van Yale te
wys wie hy werklik was. So gelees word dit dan ‘n gedig oor identiteit. Maar
toe die gedig gepubliseer word, teen sy sin in die tydskrif Fuck You in New York in 1965, was Auden
ongelukkig hieroor. Dit is ook later gepubliseer deur Suck, en toe Avant-Garde
dit publiseer in Maart 1970 – weer eens sonder toestemming – en vir die digter
‘n fooi aangebied het, het hy die tjek teruggestuur en eienaarskap gerepudieer.
Teenoor sy vriende het hy wél erken dat hy die gedig geskryf
het; bykans soos die figuur Koekie Ziervogel waaroor daar ontkenning/erkenning
bestaan het.
Die gedig beslaan 34 stanzas wat uit vier reëls bestaan met
die volgende rympatroon: ABAB. Gregory Woods beklemtoon dat die reëls uit
sestien sillabes bestaan met vyf beklemtonings. Hy skryf verder: “The
vocabulary combines unexpected archaisms (“lofty”, “beheld”) and apparently
inappropriate formal expressions (“sutures”, “ineffably”, “capacious”,
“indwelling”, “voluminous”) with the erotic demotic (“cock”, “arse”, “knob”,
“hard-on”, “spunk”). The insistency of his internal rhymes (“fresh flesh”, “the
charms of arms”, “the shock of his cock”, “quick to my licking”, “sluices of
his juices”, “the notch of his crotch”, “spouted in gouts”) and half-rhymes
(“slot of the spout”, “curls and whorls”) seems clumsy at first, but soon
gathers momentum in vivid mimesis of the act they represent.”
Die vertelling is weliswaar konvensioneel: dit volg die
patroon van die pornografiese voorbeeld:
cruising wat tot gevolg het dat ‘n aantreklike vreemdeling opgetel word en die
uiteindelike komsummasie. Woods wys ook op die “rhapsodic pitch”, met ander
woorde, die ekstase in die teks. Hy meen ook: “Auden believed, in any case, that straight American men did not really care for
sexual intercourse with women: they just wanted to get blown while reading the
newspaper. His fantasy was to be the one who did that favour.
In this written
version of the fantasy, however, the blown man reciprocates. Before the speaker
can begin sucking him, without being asked, Bud undresses fully. When the
speaker, too, has undressed, they kiss. He fucks the speaker intercrurally. The
speaker then explores the whole of his body, including his armpits and arse.
Bud even has a voice of his own: when the speaker finally gets round to sucking
him he “hoarsely” says: “That’s lovely! … Go on! Go on!” Later, he whimpers
expressively, “Oh!”, and, as he is about to ejaculate, “O Jesus!” This man is,
then, a co-operative version of Auden’s American stereotype, a young man who seems unashamed to involve
himself in a mutual homosexual act, but one who ultimately submits to the
imperative of the exploring mouth and becomes completely passive in the face of
its unrelenting onslaught.
According to Harold Norse, who had first-hand experience,
regardless of his enthusiasm for the act Auden was actually an inept fellator: ‘the more feverishly he labored, the less I responded’. There is no such
discomfort in ‘The Platonic Blow’. Only the gay Japanese poet Mutsuo
Takahashi’s long poem ‘Ode’ outdoes it in exuberant celebration of the
cocksucker’s art.”
Ter verduideliking:
Intercrural sex (from "inter-" and Latin
"crura", legs), also known as femoral/interfemoral sex/intercourse,
is a type of non-penetrative sex, in which a male places his penis between his
partner's thighs (often with lubrication[1]), and thrusts to create
friction. (Intercrural sex - Wikipedia, the free encyclopedia. Besoek 27 Februarie 2014)
Is De Lange se Afrikaanse weergawe “intercrural sex” of kan
sy gedig die mas opkom, by wyse van spreke?
Daar bestaan geweldig baie teorie rondom die komplekse
verhouding tussen bronteks en teikenteks. Elzet Kirsten en Ilse Feinauer se
artikel Tussen tale: 'n Stereoskopiese
lees van Breyten Breytenbach se oorblyfsel/voice over aan die hand van
literêre teorie wat die komplekse verhouding tussen twee tekste bekyk (Litnet Akademies besoek 15 September
2014). Pratt, Bhabba en Leclerc word toegepas op die spel tussen die digter wat
sy eie teks vertaal of oorteken.
Kirsten en Feinauer ondersoek die sogenaamde kontaksone
tussen twee tekste wat langs mekaar opgeneem is en dus in gesprek tree met
mekaar: die kontaksone, in-gesprek tree met mekaar en die skep van meer as een
interpretasie is onderliggend aan hierdie ondersoek.
De Lange se werkswyse is anders. Hy approprieer ‘n teks
waaroor daar ambivalensie bestaan by die oorspronklike digter: hy maak dit sy
eie en hy vertaal dit met ‘n duidelike Audeneske aanslag.
II
Dit was ’n lentedag, net die dag vir ’n lê, & die lug
ruik die ene kleedkamer; ’n dag om te suig of gesuig te word.
Toe ek hoek-om kom na my middagmaal sien ek hom
naby op ’n rooi stoep staan, vars asof pas uit die stort.
Ek gluip & ek sluip. Die kraakwit t-hemp omlyn
’n kragtige bolyf, die verbleikte denim verraai
net soveel. Ek merk die snoes kurwes waar dit fyn
die agterstewe omhels, die mik waar die lap tergend aai.
*
It was a spring day, a day, a day for a lay when the air
Smelled like a locker-room, a day to blow or get blown.
Returning from lunch I turned my corner and there
On a near-by stoop I saw him standing alone.
I glanced as I advanced. The clean white T-shirt outlined
A forceful torso, the light-blue denims divulged
Much. I observed the snug curves where they hugged the
behind,
I watched the crotch where the cloth intriguingly bulged.
III
Wat maak 'n mens met hierdie werkswyse van "tergend
aai" met die oorspronklike teks? Is daar sprake van domestisasie en
vevreemding soos Venuti (2000) dit so klinkend stel? Of is daar vertaling
(translasie) en transformasie hier op die spel?
Hoe sou Auden gereageer het - en dit is die belangrike vraag
- as hierdie afgetekende kind vermom as 'n gedig, Johann de Lange, nou aan sy
deur kom klop? Sou hy die seun innooi of ontken?
Watter eienskappe van die kind sal die vader herken?
Natuurlik aan die nagebootste rympatrone, en ja, aan die inhoud - maar hy sal
moet erken dat die kind in 'n vreemde taal praat. So gesien is Harold Bloom se Anxiety of influence (1973) met nuwe
inhoude gelaai. Die "bastard angel" - soos Harold Morse dit tipeer -
gee nuwe lewe in vertaling. In hierdie teks is daar nie alleen versoening
tussen vader en seun nie, maar skep De Lange 'n nuwe ruimte waarin Auden
werklik met sy homo-erotiek in die digkuns kan vrede maak.
Bloom verwys immers na die apophrades of die terugkeer uit
die dode en hier maak die die lewende digter dan vrede met die dooie.
Die platoniese gesprek word 'n diepliggende en konfronterende
een oor ouerskap en die verhouding tussen seun en vader op 'n Reële vlak.
Lacan se siening van die verhouding tussen die verbeelde,
simboliese en Reële vlakke kan vergelyk word met die verbintenis tussen die
Vader, die Seun en die Heilige Gees, te wete drie voorstellings van dieselfde
Idee. Die verbeelde by Lacan is die pre-simboliese of semiotiese vlak - die
vlak van die bloedskendige waar metafore ontstaan. Die simboliese vlak is die
ruimte waar betekenis geskep word en in woord en vorm gegiet word. In hierdie
geval dan die oordrag van Auden se beelde in soortgelyke beelde, woorde,
rympatrone en metrum. Die Reële orde is in hierdie geval die orde van die
kritiese leser en die verskillende lesers wat die Auden-teks deur die jare
gelees en ondersoek het.
'n Vérdere dimensie ontstaan nou met die leser wat
hierdie twee tekste vergelyk en takseer. Die insestueuse word hier
gerepresenteer deur die anonieme plesier, terwyl die her-beskrywing in 'n nuwe
taal met sy unieke rym- en metriese patrone die simboliese orde voorstel.
Aldrie ordes is vervleg, saamgesnoer.
Dit is 'n komplekse kommentaar op die vertalingsproses en 'n
herdigting wat opnuut De Lange se krag as 'n vertaler bewys. Deur die gedig te
approprieer, gee hy huisvesting aan die "afgetekende" gedig. Hy gee
opnuut stem aan die oorspronklike gedig in 'n nuwe taal. 'n Nuwe naam, 'n nuwe
identiteit, dus. Die nom-du-père, die naam-van-die-vader is nou Johann de Lange
in 'n bukserige, smakkige gedig wat jou as leser aai.
'n Massiewe anker van 'n gedig en meer as 'n platoniese gesprek
of verhouding.
Joan Hambidge
Oktober 2014
Bibliografie:
Auden, W.H. 1976. Collected Poems. London: Faber.
Bloom, Harold. 1973. The
anxiety of influence. New Haven: Yale University press.
Carpenter, Humphrey. 1981.W.H. Auden: A Biography. London: Allen &
Unwin.
De Lange, Johann. 2012. Vaarwel,
my effens bevlekte vriend. Kaapstad: Human & Rousseau.
Kirsten, Elzet en Feinauer, Ilse. Tussen tale: 'n
Stereoskopiese lees van Breyten Breytenbach se oorblyfsel/voice over.
Litnet-Akademies.
Lacan, Jacques. 1966/1977. Écrits - a selection. Vertaal deur Alan
Sheridan. Londen: Tavistock.
—. 1988. "The insistence of the letter
in the unconscious" in David Lodge(red.): Modern criticism and theory - a
reader. Londen: Longman.
Norse, Harold. 1990. Memoirs of a Bastard Angel. London: Bloomsbury.
Pratt, M.L. 1987. Linguistic utopias. In Fabb e.a. (reds.)
1987.
Venuti, L. 1995.The
translator’s invisibility. Londen: Routledge.
—. 2000. Translation,
community, utopia. In Venuti (red.) 2004.
Venuti, L. (red.). 2004. The
translation studies reader. Londen: Routledge.
Woods, Gregory. 1987. ‘W.H. Auden’, Articulate Flesh: Male Homo-eroticism and Modern Poetry, New Haven & London: Yale.
Tydskrifte:
Auden, W.H., ‘The Platonic Blow’, Fuck You: A Magazine of the Arts 1
(March 1965)
Auden, W.H., ‘The Gobble Poem’, Suck: The First European Sex Paper 1
(October 1969)
Auden, W.H., ‘A Day for a Lay’, Avant Garde 11 (March 1970)
Addendum:
W.H. Auden, Stephen Spender & Christopher Isherwood, Fire
Island, 1947
Platonies
W. H. Auden
Dit was ’n lentedag, net die dag vir ’n lê, & die lug
ruik die ene kleedkamer; ’n dag om te suig of gesuig te word.
Toe ek hoek-om kom na my middagmaal sien ek hom
naby op ’n rooi stoep staan, vars asof pas uit die stort.
Ek gluip & ek sluip. Die kraakwit t-hemp omlyn
’n kragtige bolyf, die verbleikte denim verraai
net soveel. Ek merk die snoes kurwes waar dit fyn
die agterstewe omhels, die mik waar die lap tergend aai.
Ons oë ontmoet. Ek voel siek. My knieë wil swik.
Roer kan ek nie. Weet nie wat om te sê of vra.
In ’n waas, soos ’n vreemde, hoor ek myself praat:
“Wil jy saamkom?” En hy wat bukserig sê: “Ja.”
Ek haal bier vorendag, ons gesels. Skugter soos ’n jong seun
vertel hy my sy storie. Huidige adres: die huis neffens my,
half Pools, half Iers. Die jongste. Van Illinois.
Ambag: handwerker. Naam: Len. Ouderdom: 24, om & by.
Hy sit sy bierglas neer & strek sy kaal arms oor
die rug van my sofa. Die namiddagson slaan
vonke uit die hare op sy gewrig. Sy ken is sterk,
sy mond smakkig. Ek voel my geluk op losse skroewe staan.
Maar hier sit hy, reg langs my, met sy bene wyd-oop.
Langer kan ek dit nie hou. Ek streel my binnedy.
Hy antwoord met nader skuifel. Ek bewe, my hart
klop & skop terwyl my vingers sy gulp oop probeer kry.
Die gleuf in die flap gaan oop. My hand glip na binne.
Ek vroetel na ’n spleet in die boxers wat sag vou oor
die peulvrug waarna ek smag. Ek voel warm vlees, dan
krullevag.
Ek vors verder. Ek vind wat ek verwag. Ek gryp. Dis
dubbelboor.
Hy reageer op my vertroeteling op ’n onbehoorlik bekoorlike
manier:
Sonder ’n woord maak hy sy lyfband los terwyl ek vrywe &
klou,
leun behaaglik terug, bene uitgestrek. Sy broek val om sy
enkels.
Ek wikkel hom behendig los, & aanskou wat ek in my hande
hou.
Die besnyde glans was die werk van ’n meester
met ’n volmaak geslypte velling, van ongewone karaat
& die plesierigste rooi. Selfs ontspanne, was die skag
van vorstelike formaat met plooie wat die geheim uitlaat
van uitsonderlike verlengingskrag. Vir ’n sekonde of twee
bly dit roerloos lê, voor dit skielik in my hand roer,
dan huiwer asof onbeslis oor die volgende skuif,
& dan met ’n wilde bokspring uitdy tot dóér.
Geluidloos verleng dit maat vir maat & verbrei, klim
met rats bokspronge, bloos, tot volle grootte uitgegroei,
so byna nege duim lank, sy dikte omvat deur middelvinger
& duim,
’n vorstelike suil, onsegbaar plegtig, onder g’n kalkoen
uitgebroei.
Ek toets sy torsie & proporsie met ’n druk van my hand,
Ek bondel my vingers & omkring die kloppende knop,
ek streel dit op & af. Ek sak af op my knieë.
Ek laat sak my kop & maak my mond oop vir die job.
Maar hy stoot my sagkens weg, buk af & knoop
sy veters los. Hy trek sy kouse uit. Staan op. Raak
van die boxers ontslae. Spiere in sy arms & heupe
golf as hy sy t-hemp oor sy kop trek, nou heeltemal naak.
Ek bekyk sy brons vel, geprikkel deur die kontras van bruin
lyf teen wit onderbroek styf gespan om smal malse
heupe. Met ’n duimhaak & wikkel skil hy dit af.
Ek pluk my klere af. Hy kyk na my, glimlag. Ek sien als.
Die pragtige orgaan staan reguit óp & styf
effens breër van onder na bo. Elke hartklop word aanloop
vir ’n vreemde klein knik na my kant toe. Uit die gleuf van
die tuit
vorm traag ’n druppel deursigtige, klewerige stroop.
Die krullevag was blond & sag, ’n jongman se boskasie,
’n ruigte van krulle & kartels, weelderig, nie kru of
plat.
Behalwe vir die kam van goue haartjies wat uitwaaier
na die netjiese naeltjie, is die res van die sy maag haarloos
& glad.
Goedbedeeld, swaaiend in die vurk van gespierde bene,
die ferm kalbas van sy saad soos ’n bultende peer,
knaters wat knewelig wieg, twee swaar balle
wat swaai soos hy naderkom, sy parte onbeskaamd paradeer.
Ons lippe kom saam. Ons raak verstrengel. Elke greep word
gryp,
elke daad, kontak, die slaags raak & die ineenhaak
van tonge, die sjarme van arms. Ek sidder by die blote gly
teen sy jong vlees. Ek swik van die skok van sy voël teen
kloaak.
My bene skrylings oor syne werk ek rapsie vir rapsie sy
wiggel-
roede in my op & trek strop daaróm so styf as ek kan.
Die lankuit hitte van sy pens & flanke druk teen myne.
Kaal, aan mekaar gegom, bly ons ’n wyle so staan.
Ek knibbel sy oorlelle, die rugkant van sy nek
& die breë skouers. Ek kry pront die kompakte half-
rondes van sy agterstewe beet. Ons wankel. Hy val op die bed.
Lippe oop, oë toe, lê hy daar, gereed om my in te salf,
ryp vir die pluk, om te ruik & te bevoel. My lippe
verken begeerlike man-tepels. My oë in tweevoud
takseer die borskas. Ek liefkoos die atletiese buikspier
& die lenige lede. Ek beproef die groef van die
binneboud.
Ek koester, ek snoes in sy oksels, ek snuif
die subtiele snuf van elke klos, lek smagtend die stuif-
sout van die warm holtes. My vingers dwaal
af op inspeksie, ’n tydsame toer van die lyf.
Afwaarts in ál nouer kringe kronkel hulle speels,
oortree op die gebied van sy geslag soos diewe, omsingel die
piel,
maar swenk tergend weg, ontwyk die samekoms. Dié verraai
sy polsende nood met ’n taamlik onbetaamlike soebatsriel.
“Moet ek jou tongnaai?” fluister ek. Hy versit sy waaie &
willig in,
draai op sy sy, sprei sy dye, laat my afsak ent vir ent
na die die donker plek daaronder. Ek soen elke duim
van die dik koord wat strek van sy balle tot by sy agterent.
Ek sprei sy sitvlak oop, ek snuffel my pad oop
met die harige hellings langs. Bereik die gerimpelde roset.
Dit kriewel onder my tong. Hy druk sy mik teen my ken.
Sy dye kronkel as my tong in sy hol wikkel sonder belet.
Sy wulpsheid hunker na vervulling. Hy laat sak
sy bene, sy asem rasper, geil soos ’n jong reun, loops,
kaal, tot barstens geswel, hitsig & ruig om gesuig te
word,
hande wat die beddegoed gryp, al sy porieë vir die vreugde
oop.
Ek takseer sy pielstyf. Neem bestek op van sy parte met my
staar
van balsak tot tepel. Korrel af langs die onderste rif
van sy voël, loer deur die ruigte van sy skaamhare
op na die terrein van die borskas, wat fier & ruim val
& lig.
Ek bewonder die tekstuur, die fyn plooie & die haarfyn
genaaide nate van die ruim balsak. Ek verafgod & swig
voor die swier van roede . Ek lig die verruklike vleis
na my mond, bring die aansig van horing na my gesig.
Ek glip my lippe om die Bisantynse dom van die kop,
met die tip van my tong liefkoos ek die gevoelige keep.
Die trilling laat hom ril. “Dis heerlik!” fluister hy skor.
“Hou aan! Moenie stop!” Stadig laat ek my tong dweep.
Sagkens, & agsaam, gly ek na die massiewe anker
van sy magtige suil, om vir ’n wyle te stop
in die warm vogtige ruigte, & dan op my spoor terug
duim vir duim die gladde weg na die helmknop.
Opwindings van binne swel aan, voorspel van verrukking,
as ek afsak & opkom langs daardie geswolle wande.
Ek omvat sy stam tussen linkervoorvinger & duim
& kielie sy swaar, bultende balle met beide my hande.
Ek duikel met ritmiese slukke, stadig & sekuur,
& maak elke slag met my tong ’n kurktrekkerdraai.
Sy siel duisel van die sensasie. Hy kerm “O my fok!”
soos ek lek & por, kielie, skommel & aai.
Dan druk ek op die plek waar die kruis hom las met die kloot,
glip ’n vinger glad in sy aars & begin hom van binne
masseer.
Die geheime sluise van sy sappe raak stadig ontsluit.
Die ene begeesterde peester roep hy “Bliksem!” weer &
weer.
Golwe van baldadige genot stoot op in sy voël in blitsige
spasmas. Ek lê stil in die mik van sy kruis, sy sweet maak my
hoog.
Sy sfinkter trek stuip om my vinger. Regoor my rug, kwistig
& dik,
pomp hy warm sarsies sponk, spuit dit uit boog op wit boog.
(Vertaling deur Johann de Lange)
Posted By Johann de Lange to Kaapse Paragrawe at 10/05/2013
08:46:00 PM
*
The Platonic Blow (A Day For A Lay)
by W.H. Auden
It was a spring day, a day, a day for a lay when the air
Smelled like a locker-room, a day to blow or get blown.
Returning from lunch I turned my corner and there
On a near-by stoop I saw him standing alone.
I glanced as I advanced. The clean white T-shirt outlined
A forceful torso, the light-blue denims divulged
Much. I observed the snug curves where they hugged the
behind,
I watched the crotch where the cloth intriguingly bulged.
Our eyes met, I felt sick. My knees turned weak.
I couldn't move. I didn't know what to say.
In a blur I heard words myself like a stranger speak.
"Will you come to my room?" Then a husky voice,
"O.K."
I produced some beer and we talked. Like a little boy
He told me his story. Present address next door.
Half Polish half Irish The youngest. From Illinois.
Profession mechanic. Name Bud. Age twenty-four.
He put down his glass and stretched his bare arms along
The back of my sofa. The afternoon sunlight struck
The blond hairs on the wrist near my head. His chin was
strong,
His mouth sucky. I could hardly believe my luck.
And here he was sitting beside me, legs apart.
I could bear it no longer. I touched the inside of his thigh.
His reply was to move closer. I trembled. My heart
Thumped and jumped as my fingers went to his fly.
I opened a gap in the flap. I went in there.
I sought for a slit in the gripper shorts that had charge
Of the basket I asked for. I came to warm flesh then to hair,
I went on. I found what I hoped. I groped. It was large.
He responded to my fondling in a charming, disarming way:
Without a word he unbuckled his belt while I felt
And lolled back, stretching his legs. His pants fell away.
Carefully drawing it out, I beheld what I held.
The circumcised head was a work of mastercraft,
With perfectly beveled rim of unusual weight
And the friendliest red. Even relaxed, the shaft
Was of noble dimensions with the wrinkles that indicate
Singular powers of extension. For a second or two,
It lay there inert then suddenly stirred in my hand,
Then paused as if frightened or doubtful of what to do,
And then with a violent jerk began to expand.
By soundless bounds it extended and distended, by quick
Great leaps it rose, it flushed, it rushed to its full size.
Nearly nine inches long and three inches thick,
A royal column ineffably solemn and wise.
I tested its length and strength with a manual squeeze,
I bunched my fingers and twirled them about the knob,
I stroked it from top to bottom. I got on my knees.
I lowered my head. I opened my mouth for the job.
But he pushed me gently away. He bent down. He unlaced
His shoes. He removed his socks. Stood up. Shed
His pants altogether. Muscles in arms and waist
Rippled as he whipped his T-shirt over his head.
I scanned his tan, enjoyed the contrast of brown
Trunk against white shorts taut around small
Hips. With a dig and a wriggle he peeled them down.
I tore off my clothes. He faced me smiling. I saw all.
The gorgeous organ stood stiffly and straightly out
With a slight flare upwards. At each beat of his heart it
threw
An odd little nod my way. From the slot of the spout
Exuded a drop of transparent viscous goo.
The lair of hair was fair, the grove of a young man,
A tangle of curls and whorls, luxuriant but couth.
Except for a spur of golden hairs that fan
To the neat navel, the rest of the belly was smooth.
Well hung, slung from the fork of the muscular legs,
The firm vase of his sperm, like a bulging pear,
Cradling its handsome glands, two herculean eggs,
Swung as he came towards me, shameless, bare.
We aligned mouths. We entwined. All act was clutch,
All fact contact, the attack and the interlock
Of tongues, the charms of arms. I shook at the touch
Of his fresh flesh, I rocked at the shock of his cock.
Straddling my legs a little I inserted his divine
Person between and closed on it tight as I could.
The upright warmth of his belly lay all along mine.
Nude, glued together for a minute, we stood.
I stroked the lobes of his ears, the back of his head
And the broad shoulders. I took bold hold of the compact
Globes of his bottom. We tottered. He fell on the bed.
Lips parted, eyes closed, he lay there, ripe for the act.
Mad to be had, to be felt and smelled. My lips
Explored the adorable masculine tits. My eyes
Assessed the chest. I caressed the athletic hips
And the slim limbs. I approved the grooves of the thighs.
I hugged, I snuggled into an armpit.
I sniffed the subtle whiff of its tuft. I lapped up the taste
Of its hot hollow. My fingers began to drift
On a trek of inspection, a leisurely tour of the waist.
Downward in narrowing circles they playfully strayed.
Encroached on his privates like poachers, approached the
prick.
But teasingly swerved, retreated from meeting. It betrayed
Its pleading need by a pretty imploring kick.
"Shall I rim you?" I whispered. He shifted his
limbs in assent,
Turned on his side and opened his legs, let me pass
To the dark parts behind. I kissed as I went
The great thick cord that ran back from his balls to his
arse.
Prying the buttocks aside, I nosed my way in
Down the shaggy slopes. I came to the puckered goal.
It was quick to my licking. He pressed his crotch to my chin.
His thighs squirmed as my tongue wormed in his hole.
His sensations yearned for consummation. He untucked
His legs and lay panting, hot as a teen-age boy.
Naked, enlarged, charged, aching to get sucked,
Clawing the sheet, all his pores open to joy.
I inspected his erection. I surveyed his parts with a stare
From scrotum level. Sighting along the underside
Of his cock, I looked through the forest of pubic hair
To the range of the chest beyond rising lofty and wide.
I admired the texture, the delicate wrinkles and the neat
Sutures of the capacious bag. I adored the grace
Of the male genitalia. I raised the delicious meat
Up to my mouth, brought the face of its hard-on to my face.
Slipping my lips round the Byzantine dome of the head,
With the tip of my tongue I caressed the sensitive groove.
He thrilled to the trill. "That's lovely!" he
hoarsely said.
"Go on! Go on!" Very slowly I started to move.
Gently, intently, I slid to the massive base
Of his tower of power, paused there a moment down
In the warm moist thicket, then began to retrace
Inch by inch the smooth way to the throbbing crown.
Indwelling excitements swelled at delights to come
As I descended and ascended those thick distended walls.
I grasped his root between left forefinger and thumb
And with my right hand tickled his heavy voluminous balls.
I plunged with a rhythmical lunge steady and slow,
And at every stroke made a corkscrew roll with my tongue.
His soul reeled in the feeling. He whimpered, "Oh!"
As I tongued and squeezed and rolled and tickled and swung.
Then I pressed on the spot where the groin is joined to the
cock,
Slipped a finger into his arse and massaged him from inside.
The secret sluices of his juices began to unlock.
He melted into what he felt. "O Jesus!" he cried.
Waves of immeasurable pleasures mounted his member in quick
Spasms. I lay still in the notch of his crotch inhaling his
sweat
His ring convulsed round my finger. Into me, rich and thick,
His hot spunk spouted in gouts, spurted in jet after jet.
Die gedig is gekopieer van die webblad How Dirty Is That Auden Poem That Was Too Dirty for the ‘Times Book Review’? -- Vulture. Besoek 14 Januarie 2013.