Wendy Woodward. Love, Hades & Other Animals. Protea Boekehuis, 2008. ISBN 978 1 86919
249 5.
Resensent: Joan
Hambidge
Op die voorblad
van Wendy Woodward se digbundel Love, Hades & Other Animals is daar ‘n
freskoe. Dit heet “Fresco in die house of the Golden Bracelet, Pompeii”. Dit is
‘n voorblad wat onmiddellik die leser se aandag trek en die bundel word soos die titel aandui in
drie afdelings verdeel.
In die derde
afdeling staan daar ‘n gedig “Gare du Nord” (61) waarin die dood van ‘n vrou op
die platform beskryf word. Die gedig egter fokus op die hond se “unutterable
loss”. En dit is wat die meeste van hierdie gedigte kenmerk: ‘n nuwe blik op
die reeds bekende, geykte ervaring.
En dit is
waarskynlik na al die jare nog steeds die waarborg vir ‘n goeie gedig: om ‘n
nuwe of vars aanslag vir die leser aan te bied.
In “Who speaks
for the Jaguar?” (61) en in “The Pain of Crickets” (60) draai sy eweneens die
konvensionele blik op sy kop: die jong kind, syself, lees boeke van oorwinnings,
onbewus en afgesluit van die krieke se pyn.
In die
natuurwaarnemngs aktiveer sy verliese. Is dit byvoorbeeld haar vader se gees?,
wonder sy en hier is in die bundel verwysings na karma en reïnkarnasie. Die
verse word gedra deur ‘n sterk gevoel van spiritualiteit.
“Dog in an Empty
House (55) tree in gesprek met Wislawa Szymborska se “Cat in an Empty
Apartment”, ‘n interessante tweeluik ontstaan dan op hierdie manier.
Die leser raak
bewus van die digter se konneksie met “ancient-almond hemispheres / of my
life”(52). Sy karteer haar verhoudings met haar ouers, haar metgesel, ‘n kind,
die diereryk, die natuur en ons posisie alhier. Die gedigte aktiveer ‘n
spanning tussen die aardse en die metafisiese; ons bly deurgaans bewus in die
verse van die twee hemisfeer, by wyse van skrywe.
So gelees word
die gedigte, soos sy skryf, ‘n totem. In die aangrypende “Dog Day Afternoon”
(51) word die verlies van ‘n hond in die herinnering geroep. Wat is werklik,
wat is gefabriseerde leuen of verdraaiing in die herinnering? Die bundel
aktiveer ‘n sterk Freudiaanse verwysingsveld soos in die reeds genoemde “Object
Relations (15) met die spel tussen Fort / Da – Freud se interpretasie van
verlies en die hantering daarvan – alreeds aantoon.
In “Water
Buffalo at Tashi Jong, Himachal Pradesh” (46) sien ‘n mens ‘n verbluffende
beskrywing van spiritualiteit en ‘n besef van hoe van waar mense inpas teenoor
die is-heid van die waterbuffels:
I prefer the
older buffalo teachings –
their
enlightened sentience
beyond human
egos,
their absolute
presence
in each growing
moment.
In hierdie
bundel word vreemde landskappe gekarteer en die digter werk op ‘n briljante
wyse met Freudiaanse verwysings oor verlies soos in die gedig “Object
relations” (15), omdat verlies waarskynlik een van die grootste dryfvere is vir
die skryf van gedigte. Die digter gee ‘n besondere feministiese perspektief op
haar jeug en konneksies met haar verlede:
Reaching further
into the dark
I find other
things
that I bring
from the backs of drawers,
my grandmother’s
once-silver mirror
Now in two
pieces,
my mother’s
heirloom ring
missing a
diamond
Ons bly eweneens
deurgaans bewus van ‘n spirituele blik op die lewe – die verwysings na karma
onder andere – en in ‘n gedig soos “Reading the bones”(19) en “Going against Tao”
(16) word dit besonder helder beskryf.
I know what the
Tao says
about change,
that it’s the
essence of life itself
Die titelgedig
is waarskynlik eern van die mees uitstaande verse in hierdie bundel en die knap
hantering van die mitologiese verwysings is indrukwekkend.
Die digter is
ook die outeur Van The Animal Gaze in Southern African Narratives, ‘n
teoretiese studie wat by die Witwatersrand University Press verskyn het.
Dit is ‘n
helder, deurgekomponeerde bundel waarin die digter met filosofiese kwessies op
konkrete, digterlike wyse omgaan. Dit bring eweneens ‘n tematiese vernuwing
binne die Engels-Suid-Afrikaanse digkuns.
[Hierdie resensie word met
vriendelike vergunning van Die
Volksblad geplaas.]