Rubriek | Prêt-à-Porter (1994)

I

Robert Altman se film Prêt-à-Porter (1994), oftewel Ready to Wear, is verfilm gedurende ‘n Paryse mode-week met werklike ontwerpers en modelle (Claudia Schiffer kan eweneens tersluiks opgemerk word). Selfs Cher verskyn in 'n kameevertoning.

Linda Hunt, Tracey Ullman, Danny Aiello, Sally Kellerman, Kim Basinger, 1994 © Miramax

Anouk Aimée, Marcello Mastroianni, Sophia Loren, Kim Basinger, Stephen Rea, Lauren Bacall, Julia Roberts, Tim Robbins, Lili Taylor en Sally Kellerman lewer puik ensemble-spel in ‘n film wat al as ‘n komedie, satire en klug beskryf is.

Die resepsie van die film was nie deurgaans positief nie, tog het dit die gesogte Golden Globe in 1995 verower (Robert Altman fails to impress followers of fashion/ fashion archive, 15 Dec 1994 | Fashion | The Gu. Besoek 17 Oktober 2018).

Suzy Menkes reageer negatief met die volgende slotsin:

But in all the fun and frolics, the real emotion of fashion, the drama of creation, the orgasms of excitement, even the visual energy, seem to have hit the cutting room floor.

Sy besluit:

For fashion folks, the film just didn’t come off - either as an extended skit, or as a bitchy or brutal dissection of the industry.

Met elke herbesoek en herkyk, is hierdie kyker egter al hoe meer onder die indruk van die briljantheid van hierdie film wat Menkes nie behaag nie.

II

Marcello Mastroianni, Sophia Loren, 1994 © Miramax

Dit is egter so dat Altman in hierdie film 'n paar kopknikke maak onder ander na Yesterday, Today and Tomorrow (Ieri, oggi, domani) van Vittorio de Sica se film van 1963 waar Sophia Loren en Marcello Mastroianni in 'n liefdesverbintenis staan. Adelina van Naples verkoop sigarette op die swart mark - in Altman se film (in die bella stanza) wil sy nie rook nie. In die afdeling Anna van Milano word Loren aangetrek deur Dior en dis immers waarop Altman sinspeel in sy film, te wete die impak van modes en modehuise.

Ook die striptease in Altman se Prêt-à-Porter verwys na die afdeling Mara in Rome.

III

In Prêt-à-Porter  begin Marcello Mastroianni as Sergei/Sergio wat uit Rusland aankom in Parys met 'n simpel das en ontmoet word deur Jean-Pierre Cassel as Olivier de la Fontaine (wat verstik aan 'n hamtoebroodjie). Sergio pers De La Fontaine af (die sameroeper van die groot kleure-tentoonstelling wat uitloop op naaktheid as die enigste antwoord) wat getroud is met Isabella (Sophia Loren), voormalige vrou van Sergio. Is Olivier, die gehate man, vermoor of nie? Hy was betrokke by Simone Lowenthal.

Anouk Aimée as Simone Lowenthal aktiveer weer Fellini se Otto e mezzo (8 1/2) ook uit 1963.

Julia Roberts as Anne Eisenhower en Tim Robbins as Joe Flynn word per ongeluk lovers, omdat hulle genoop word om 'n kamer te deel. (Dit neem ons weer na Altman se The Player van 1992) waar Robbins aan die stuur staan van 'n Hollywood-produksie en die soektog na 'n moordenaar.

Wanneer Tim Robbins in geleende klere staan (sy tas is immers deur Sergei gegaps), vra hy vir Julia Roberts hoe hy lyk.

Sy antwoord: Prêt-à-Porter.

Rossy de Palma as Pilar neem ons weer na Almodóvar se films waarin die absurde hoogty vier.

Daar word dikwels in die film op hondebollie getrap wat die absurdisme verder voer.

IV

Aan die slot is dit La vie en rose van Grace Jones wat alles netjies saamvat:

Des yeux qui font baisser les miens
Un rire qui se perd sur sa bouche
Voilà le portrait sans retouche
De l'homme auquel j'appartiens

Quand il me prend dans ses bras
Il me parle tout bas
je vois la vie en rose

Il me dit des mots d'amour
des mots de tous le jours
Et ça me fait quelque chose

Il est entré dans mon coeur
Une part de bonheur
Dont je connais la cause.

'n Briljante mélange van style en intertekste.

© Joan Hambidge