.jpg)
Robert Lowell se gedig "Epilogue" (manuskrip)
Loneliness is a science—
consider the taxidermist's
tender hands
Kevin Young
Vroeër sonder om te weifel die
hotelkaart ingevul,
selfs my paspoort onder by ontvangs
gelaat,
die deur snags soms gegrendel, soms
oopgelaat.
Selfs digby 42nd Street vertoef in 'n
hotel bedenklik.
Nou word alles haarfyn beplan met
reisbrosjures,
selfs koepons, 'n tas wat met
kodenommer sluit.
My onuitgepakte tasse weifelend,
opgevul
met indrukke, biljette, 'n
faux-Peso-noot vir dobbel.
En hieruit mag ek dalk, as jy fyn
kyk, 'n gedig maak.
Wat behoef jy? 'n Distigon? 'n
Gebreekte sonnet
of 'n vierreëlige "weerlig van
die ongeloof"?
"Skei uit", hoor ek jou
grom, "ek soek 'n akwarel
vir die dors, 'n gedig as kladpapier
wat die hele Iguasso
met een diep intrek van asem omskep
in 'n waterwoestyn!"
Épater la bourgeoisie
In ‘n studie oor genre van ene
Heather Dubrow,
konkludeer hierdie teoretikus, so
waar as vet,
dat die verhouding met ons ouers
nadoods voortduur.
In ‘n lesing oor jou verbintenis met
jou vader
sien ek hoe jy elke genre-voorskrif
oor ‘n gedig
se sluiting ondermyn, afbreek en
uitstel.
Waarom, wonder ek, word ons onthou om
die on-
bedoelde, die jeugvergrype, die San
Andreas-fout
van die lyf, die onvergeeflike
vloek-in-die-vers
eerder as die ónverwoordbare pyn wat
voortslinger
in gebreekte sonnet na gebreekte
sonnet?
© Joan Hambidge