Pie Activo
Op Oujaarsaand is daar 'n tango-vertoning in die stad. Hier word verskillende vorme van die tango gedemonstreer en die hele gehoor kyk verwonderd toe oor die flink danspassies.
Een van die sangers poseer as Evita en sing natuurlik "Don't cry for me Argentina".
Die kos is uitstekend en die wyn nog beter. 'n Voorgereg van parma-ham en 'n egte Argentynse bottersag-steak met 'n Malbec. 'n Brits-Indiese vrou sit oorkant my en ons gesels land en sand.
Toe kondig hulle aan dis twaalfuur. En wilde disko-musiek weerklink en ek dans my longe uit. 'n Vrou uit LA gee die pas aan. Ek en die jongvrou uit Londen dans dat die biesies bewe.
Elke gas kry 'n flikkerende geskenk. Een 'n bril, 'n ander 'n pen. Ek kry 'n rooi neus wat ek op my voorkop sit sodat dit soos 'n flikkerende derdeoog lyk. I will survive, gil Gloria Gaynor.
Ons YMCA en Go West!
Toe is dit hotel toe vir die reis na die Iguasso-valle op Nuwejaarsdag.
Eerstens is die toue ellendig lank. 'n Agent help my om deur te beur tot by die toonbank waar die fronsende beampte kopskuddend na my kaartjie kyk. Hy wys my daarop die kaartjie vir 1 Januarie 2014 uitgemaak is en dus ongeldig is.
Hy bel hiernatoe en daarnatoe. Uiteindelik kom die verdoemende uitspraak: jy-sal-'n-nuwe-kaartjie-moet-koop.
Nou is dit kophou. Ek hou my lyf Diego Maradona en staan voor die kaartjiekantoor. Hulle kyk ook. Vra die vorige instapkaart.
Uiteindelik gee ek boedel oor en betaal $303 vir 'n nuwe kaart.
Ek haal die vliegtuig net betyds.
Ek voel soos 'n sokkerspeler wat 'n doel inskop op die laaste minuut. Miskien was dit 'n simboliese foto daardie een van my langs die standbeeld van Diego Maradona in die sokkermuseum.
Die vlug is 'n nagmerrie. Ons wip-wip deur 'n storm. Ek bid woordeloos. Ek lees 'n grammatika-handboek om my Spaans op datum te kry.
Ons land tuimelend. Die hele vliegtuig apploudiseer die vlugkaptein - ek inkluis. Ons was amper bokveld toe.
Nou staan ek in die klein lughawegebou. Ek wag op my pre-betaalde reisdiens.
Maar niemand kom nie.
Ek kyk na die koepon. Daar staan die vertrektyd in Buenos Aires aangeteken as die aankomstyd.
Ek wag.
Uiteindelik betaal ek 'n taxibestuurder $22 vir my reis na die hotel.
En hier is die sisteem af sodat hulle niemand kan kontak nie.
Inmiddels skryf ek 'n e-pos aan my reisagent.
1 Januarie is 'n vakansiedag en moreoggend moet ek die Valle besoek. Hoe laat? Wie gaan my afhaal?
Ubi? Quis? Quid?
Ek lees die gedig wat ek gister geskryf het oor die "anatomie van reis".
Die anatomie van reis
Footfalls echo in the memory
Down the passage which we did not take.
T. S. Eliot
Elke digter het 'n indeks
'n plattegrond of kaart.
In elke stad is daar 'n katedraal,
'n kerkhof, bushaltes, soms 'n hawe,
hotelle - en ander merkers
vir die besoeker voor 'n monument
van 'n vryheidsvegter, insurgent
of ter-dood-veroordeelde, bekend.
Elke bundel het 'n inhoudsopgawe
met verse oor die liefde of die dood.
Selfs ongeskryfde verse, 'n stilpunt,
word die subte of die ondergrond
wat die reisiger nog mag neem;
vereers wagtend by 'n bushalte
of 'n taxi-halte op pad na 'n baken,
immer op pad tussen hier én daar.
Partykeer is die reis vooruit beplan
met koepons oorhandig aan 'n gids;
telkemale is dit die onverwagse koers
van Frost se the road less travelled
of 'n indraai na 'n holte vir die voet,
'n klein boetiekhotel of 'n kroeg
wat iets oopmaak, openbaar:
Mi gruwelt dat ic leve? Of eerder
Dank God ek is ook hier?
Die nag breek daar 'n storm oor Iguasso uit. Ek skryf 'n kort-kort verhaal, 'n klein weerlig-verhaal om dit op te som.
Buenos Aires - Iguasso-valle
In Buenos Aires laai die gids my af vir die vlug na die Iguasso-valle.
Daar is 'n lang slangtou. Ek vra 'n man om my na die toonbank te neem. Ek haat lang toue.
Die kontroleur kyk fronsend na my kaartjie.
Dit het verval. 1 Januarie 2014 in plaas van 1 Januarie 2015. Ongeldige reiskaart.
Hoe nou gemaak?
'n Nuwe kaartjie is al uitweg. Teen $303 haal ek die vlug net betyds. Die vlug is 'n hellevaart. Ons gaan deur 'n lugstorm. Almal klou vas aan hul sitplekke.
By die aankoms is daar niemand om my af te haal nie.
Ek sien die reisagent het die tyd verkeerd aangedui: die vertrektyd van die vlug in plaas van die uur van aankoms.
'n Taxibestuurder neem my na die Panoramiese hotel.
Die nag woed daar 'n storm. Die water slaan teen die vensters.
Die krag gaan af. Dit kletter woede teen die ruite.
Ek staan op en trek die rekenaar se batterylaaier uit die muur. Vrees dat die storm die rekenaar mag beskadig met die natuurkragte wat so woed.
Aan en af. Die lugverkoeling gaan eerste dood. Net die lig op die horlosie langs die bed flikker die tyd: 23.49.
Die volgende oggend wag ek vir die rekenaar om te herlaai. Van 2% tot uiteindelik, die finale konfigurasie. 'n Uur later is die Dell laptop weer reg.
In kamer 402 sit ek vasgekeer. Dit reën. Ek skuif my besoek aan die Valle uit vir 'n dag.
How to use your satellital tv, lees ek die aanwysings op die Panoramic Hotel Iquazo se pamflet. Ek hou die afstandbeheer in my hand. My selfoon is aan: Claro AR. PHI_Net maak 'n konneksie met my rekenaar. Ek kry 'n nuwejaarsboodskap van die digter Fanie Olivier. Om alleen te reis, is gevaarlik het hy immers gewaarsku.
Daar het gister met my aankoms 'n likkewaan oor die pad geloop. Iets uit die orde van Squamata Lacertilia verduidelik die internet.
Ek reis oor die internet. Probeer begryp wat hierdie tekens te vertelle het.
Vandag behoort ek tot die orde van weekdiere. Ek het geen skubbe wat my teen hierdie blootstelling kan beskerm nie.*
Ek besluit om die dorpie te gaan verken toe dit ophou reën. Ten spyte van die laasnagse storm is dit bedompig. Maar ek stap. Tot in die dorpie by die kafee Naé eet ek 'n klein pizza en drink 'n Quilmes-bier.
In die hoek staan 'n kersboompie. Agter hom 'n Johnnie Walker. Voor my 'n pienk orgidee (van plastiek). Die dorpie aktiveer die spanning tussen rykdom en armoede. Hier kos 'n bier presies die helfte van die swierige hotel waar ek tuisgaan. Nou het iemand die Kersboom op die 2e Januarie aangeskakel in hierdie verflenterde voertsek-gehuggie wat sterk herinner aan die verloopte areas van Maputo. Buite ruis die valle - wat ek more gaan besoek.
Joan Hambidge