Germaine Greer. Shakespeare’s wife. Bloomsbury, 2007. ISBN
Resensent: Joan Hambidge
Die naam
Germaine Greer roep etlike verwysings op: The female eunuch (1970), aantreklike
feminis, Shakespeare-kenner, “bekeerde” feminis, kampvegter vir aborsie, belyer
oor ellendes van aborsie, versugting na ‘n kind. En een van my
gunsteling-Greer-uitsprake is dat vrouens vér te veel mag gee aan die manlike
penis wat sy reduseer tot ‘n stukkie vleis. Daar was geweldige omstrede
kwessies – soos ‘n aanranding deur ‘n mal bekruiper, waarop Greer verseg het om
die slagoffer te speel; eindelose dispute met haar Australiese burgerskap en
vermeende toestemming van aborigines ten op sigte van haar latere toelating tot
haar geboorteland.
Boonop is sy een
van die intelligentste skrywers binne ‘n bepaalde veld van feminismes en sy het
deur die jare dikwels van standpunt verander. As dosent was sy verbonde aan
instansies in die VSA, Brittanje en Australië. In 1967 het sy haar doktorsgraad
aan Cambridge behaal met ‘n studie oor Shakespeare se komedies. Haar jongste
studie heet Shakespeare’s wife en Ms.
Greer wys op al die manlike wanopvattinge oor die eggenoot van Will. Ann
Shakespeare is weliswaar uit sy testament gelaat, maar die verhaal is nie so
eenvoudig as wat manlike lesers wil voorgee nie.
Hoewel sy ouer
was as hý, het hy kennelik die huis verlaat om hom ten volle aan sy skryfwerk
te wy. Germaine Greer ken die kodes van die tyd en sy maak ‘n komplekse analise
van hierdie verhouding. Dit is dan onregverdig om háár as ongeletterd en as sy
vyand voor te stel. Die mites rondom Shakespeare se vrou (wat ‘n besigheidsvrou
in eie reg was) word deur ‘n gedugte kenner ontmasker met bronne en bewyse. Ek
bewonder Germaine Greer vir haar nougesette navorsing en dat sy as feminis deur
die jare haar posisie genuanseer en verander het.
Daar is onder
andere ‘n verskil aantoonbaar tussen die jonger en ouer Greer.
Vanaf The female
eunuch tot nou het geweldig baie gebeur in haar denke. Die jong feminis wat
eksperimenteer met seks en die publisiteitsfoto waar sy kasueel uitgestal is
tot die latere ouer vrou wat haar kwellings uitspreek oor die ekstreme
uitsprake van eens.
Die feit dat sy
steeds ‘n boek skryf soos Shakespeare’s wife (2007) bewys dan waarskynlik dat
vroue nooit moet ophou om hul posisies te verdedig nie. Trouens, vir my is
Germaine Greer se grootste bydrae om juis te kyk na geïnsitusionaliseerde
‘othering’ van vroue wat dikwels só deel word van ons denke en benadering tot
tekste (soos o.a. Shakespeare) dat dit nie eens bevraagteken word nie.
Die titel van
The female eunuch tree natuurlik in gesprek met Freud se siening van die vrou
gedryf deur penis-nyd.
Wat ons dan neem
na Simone de Beauvoir se opvatting dat die vrou ‘n tweede seks is. Danksy
Germaine Greer se baanbrekerswerk kon vele ander feministe voortbou en skaaf
aan haar uitgangspunte, radikaal en minder radikaal.
Sometimes a
penis is just a penis, sou sy Sigmund F(r)eud waarskynlik nou aanpas. En haar
bynaam is tereg The untamed Shrew. Ander boeke is Sex and Destiny: the Politics
of Human Fertility (1984) en The Change: Women and the Menopause (1991).
[Hierdie
resensie word met vriendelike vergunning van Die Burger geplaas.]